1288 Pensioen in zicht

Je rekent er niet altijd op, maar je weet dat het gebeurt. Je komt van het een in het ander en voor je het weet ben je terug in de tijd. Alsof het niks is. Een paar weken geleden, precies op de dag van ons prachtige bruiloftsfeest, krijg ik een brief van het ABP of ik mijn pensioen wil aanvragen bij Mijn ABP. Ik zeg, waarom moet ik aanvragen wat al van mij is? Wat is er dan eigenlijk van mij, als ik het moet aanvragen?

Ja meneer, dat is een formaliteit maar wel belangrijk, anders krijgt u niks en of ik het ook nog even wil nakijken. Dat wil ik wel doen en vandaag kom ik er zelfs aan toe ook. Mooi overzicht, mooie bedragen. Wel een beetje ingewikkeld voor een bejaarde om dat allemaal digitaal te doen, want je kan nog van alles kiezen en voor je het weet vergok je je hele pensioen, maar goed, het klopt allemaal. Zelfs de vijf dagen dat ik in 1977 op een technische school heb lesgegeven leveren nog pensioen op. Ze hebben er een hele week van gemaakt. Vinden ze anders de moeite niet zeker. Die pensioenjongens hebben zo hun eigen beelden. Hé, wat zie ik? Mijn diensttijd staat er niet bij. Dat zou toch wel moeten. Je kan tegenwoordig niemand meer bellen, maar het ABP gelukkig nog wel. Ze houden er toch rekening mee dat ze voor ouden van dagen werken. Ik krijg een keurige Limburgse vlaai aan de lijn, want ze zitten in Maastricht, quantoor.

Ik alles uitgelegd qua vraag en zij het hele antwoord mooi op een rijtje. Formulier invullen met alle gegevens. Simpel klaar. Ik zoek mijn militaire paparassen en maak wat kopietjes. Dat ik dat allemaal nog heb. Ik ben eigenlijk heel georganiseerd, al weet gelukkig niemand dat. Kijk even in het plakboek en mijn militair paspooort: bevorderd tot dienstplichtig sergeant-majoor-administrateur, de Kap der Grenadiers.

Alles ingevuld en opgemaild. Van Opleidingscentrum Militaire Administratie, waar ik les krijg van sma Van der Sluis, wiens zoon in Weert zit, tot en met de parate hap van de Garde Grenadiers, waar ik dien bij de Koningscompagnie van Kapitein Van Vels. Is al Generaal voor dat iedereen het weet. Staan we mee op het Binnenhof op de eerste Prinsjesdag dat Bernhard geen uniform meer aan mag. 43 jaar geleden, maar het voelt als verleden week. Je kent dat wel. Dat alles voorbij is voor je het weet en dat dan… nou ja, het mooiste moet nog komen. Dat hou je altijd. Wanneer ze met hun pelotons van een oefening terugkomen op de kazerne zeg ik tegen de collega-sergeanten dat ik precies hetzelfde doe, maar dan op papier. Vinden ze grappig. Er is niets veranderd. Het leven is mooi in al zijn geuren en kleuren, maar ik doe het het liefst op papier.

Goed, nu maar even afwachten wat die anderhalf jaar diensttijd nog aan extra pensioen oplevert. En dan krijg ik ook nog AOW. Joepiedepoepie, je hoort dat nooit, maar het is een van de zekerste uitkeringen die ik ken. Je hoeft er niets voor terug te doen en als-ie stopt, merk je d’r niks van. Het voelt als heel luxe en comfortabel. Wat leven we toch in een prachtig land.

Ate Vegter, 12 januari 2019

www.atevegter.wordpress.com/88