Het belooft een dag te worden als alle anderen. Ik ben ’s morgens naar een cursus geweest over werkdruk en teamvitaliteit en ’s middags heb ik nog gewoon gewerkt. Om kwart over vijf rijd ik naar huis. Ik ga de ring op en daar, op dat stuk waar je maar tachtig mag rijden breekt opeens de pleuris uit: Ik voel mij volmaakt gelukkig – volmaakt gelukkig, zomaar, vanuit het niets.
Op de radio klinken de klanken van Jean Muller, die het eerste deel van de veertiende pianosonate in Cis mineur van Ludwig von Beethoven speelt, de Mondschein Sonate. De andere auto’s verzamelen zich om mij heen, alsof ze willen meeluisteren en in grote gezamenlijkheid duiken we vertraagd en verdikt de Coentunnel in. Ik blijf op de middelste baan en in een zachte golf van automoleculen glijden we onder het water door, daar waar het IJ Noordzeekanaal wordt. Het geluk houdt maar aan, alsof alles altijd zo bedoeld is en eerlijk is waar, ik voel me zelden zo lekker als wanneer ik in de auto zit, alsof de auto, en met name deze rode Volvo 240 Polar, speciaal voor mij bedacht en gemaakt is. Ik draai wat door misschien, maar dat heb je met geluk. Ik ga rechtsaf de ring op en even later pak ik de Afslag Volendam. Dan is het voorbij en alles weer gewoon. Op de N247 is het druk, maar niet te druk en even later ben ik thuis, nog mooi op tijd om voor het eten naar de sportschool te gaan. Het alomtegenwoordige geluk zwerft nog na in mijn hoofd.
Ik draai mijn rondjes onder belangstelling van Rick en Joris en denk na over wat Piep gisteren vertelde tijdens het voorlezen, dat ze zo graag in Volendam wilde wonen, omdat ze daar van die prachtige huizen hebben. Ze bedoelt die oetlelijke huizen links aan het begin van de Julianaweg. Ik zeg dat ze dan wel Volendams moet leren, want dat je daar anders niks van verstaat. Ze begint onbedaarlijk te lachen en zegt dat ze dat al heeft geleerd van Meester René: ik zit in de bank, ik zit in de stoel! Ze blijft het herhalen en haar ogen stralen. O, heerlijk, lieflijk Volendam.
Ate Vegter, 26 januari 2019
ate vegter 