De deur
Ik loop door de lange gang
op zoek naar de deur met mijn naam
tot ik er ben;
ik open hem en trap
hem aan de binnenkant weer toe.
O, de vreugde een deur te hebben
met Krol erop,
de vreugde dat mijn bestaan
wat dit betreft volledig klopt.
O, Krol, wat sla je toch de spijker op zijn kop. Ik heb lang geleden genoten van je verhalen, maar ook je gedichten komen van de bovenste plank. Zo zie je maar, er gaat niets boven Groningen en dode dichters. Ik las dit gedicht jaren geleden al eens en zelden was ik zo geraakt door de met de werkelijkheid samenvallende poëzie. Ik had namelijk net zelf een kamer met mijn naam op de deur. Eerlijk gezegd stond mijn naam vlak naast de deur, maar dat doet niet ter zake.
Voor de geschiedenis. Ik had een eigen kamer met mijn naam erop van 2006 tot en met 2011. Toen ging ik naar een andere vestiging en was de pret over. Een paar jaar later ging mijn werkgever, de goede gemeente Amsterdam, weer eens reorganiseren omdat alles anders moest en de macht van de Diensten gebroken en van die dingen.
Geen kwaad woord over de gemeente als mijn werkgever, want zij is altijd en nog heel goed voor mij geweest, maar dat van die diensten is wel gelukt, niemand weet meer waar hij bij hoort en de eigen kamers behoren ook angstvallig tot het verleden, zodat je geen gesprek meer kan voeren, laat staan een vertrouwelijk gesprek, zonder eerst een kamer te reserveren. Ga maar wandelen, zeggen ze dan. Dat gaat allemaal best en we kunnen er wel mee leven, maar de vraag blijft wel, waarom verkloot je iets wat goed is? Ach, laat ook maar.
Het is een prachtig gedicht van Gerrit Krol en het geeft zo mooi aan hoe het leven als volmaakt kan worden beschouwd, juist door ogenschijnlijk kleine dingen. En misschien, ik zeg misschien, is die werkelijkheid nog wel veel mooier geworden, juist omdat zij nu niet meer bestaat. Ik kan mij goed voorstellen dat wanneer ik nu nog steeds een eigen kamer met mijn naam op de deur had gehad en ik had het gedicht van Krol nooit gelezen dat ik dat dan misschien, ik zeg misschien, helemaal niet gewaardeerd zou hebben. Zou zomaar kunnen. In die zin werken Krol en de gemeente Amsterdam en de geschiedenis heel goed samen om mij de mooiste en zoetste herinneringen te bezorgen. Dat doet de deur dicht.
Ate Vegter, 28 januari 2019
ate vegter 
1 Comment