1318 Stormlopen met Vince

Ik moet steeds maar denken aan dat filmpje, die foto’s, van Vincent in de storm. Daar staat hij dan, de man zonder auteur, de geniale vriend, de man met de lange jas, de man van het woord en de heldere blik, die ons altijd wijde vergezichten voorschotelt over Galgeriet en monnikenwerk. De personificatie van het vleesgeworden enthousiasme zelf.

Daar staat hij dan in de storm, verslingerd aan de elementen en ook het weer zelve en de wind weerstaand. Niet omdat hij als eenzame fietser door weer, wind en regen naar huis moet, maar omdat hij de strijd, het gevaar, het avontuur, de kou, de wilde frisheid van de Gouwzee zelf heeft opgezocht en daar zelfs de cameraploeg in heeft meegesleurd. Voor ons, kamergeleerden, criticasters en huismussen bij de centrale verwarming.

Ik ben zelf ook nog wel even buiten geweest, even de tuin in om te horen en te voelen hoe erg het tekeer gaat. En ik ben door wind en regen naar de Deen geweest en ’s avonds zelfs nog naar Amsterdam en terug, naar een prachtige voorstelling in de Theehuistuin, maar ja, dat telt allemaal niet, dat was allemaal met de Volvo, waarbij ik in een comfortabele zetel en met precies de juiste temperatuur gezellig naar buiten kon kijken en kon genieten van mijn hardwerkende ruitenwissers en de wind die tevergeefs greep op de carrosserie probeerde te krijgen. Dat stelt niks voor vergeleken met deze dans-van-balansact op de steiger boven het woeste water, letterlijk in weer en wind, waar hij ons de weg wijst.

Ik heb niets teveel gezegd, denk ik. Dit is de man. Dit is de man die alles kan. Dit is de man die het ook verzint. Wie bedenkt zoiets, bedoel ik. Je denkt er misschien heel even aan, maar wie doet het ook, voltrekt zijn gedachten en plannen in het echt. Gaat eropuit en weerstaat de storm en het wezen van de wind? Dit is hem. Onze Vincent. Bulls eye.

Ate Vegter, 10 februari 2019

Het begin van alles: ga schrijven, lummel:
www.atevegter.wordpress.com/118