1353 Opa en opoe Meter

Lief is de zolder aan het opruimen. Alles gaat weg: een rieten kattenmand, een tennisracket, een topdekmatras, speelgoed, een rugzak, kaarsen in glas (kerstpakket 2010 schat ik), rollen leer en stof, latjes, klein grut en de fotolijstjes.

Hierover praten we het langst. Ik voel golven van spark joy bij de fotolijstjes en Lief legt mij uit dat het niet gaat om de lijstjes, maar om de foto’s, die ze er keurig uitgehaald heeft, die ze niet meer aan de muur wil en waar ze een album van gaat maken. Dat bezegelt de vrede. Ik ga boodschappen doen en daarna brengen we alles weg naar de Noppes in Purmerend.

Een paar foto’s zijn aan de Marie-Kondowoede ontsnapt. De grootouders van beide zijden mogen in hun lijstjes blijven. Ik leer de namen van Liefs voorouders en focus daarna op mijn grootouders van moeders kant, opa en opoe Meter.

Ik denk dat ik deze foto het langst ken van allemaal. Hij heeft altijd bij ons thuis op de televisie gestaan. Sterker nog, we hadden de foto al voor dat we televisie hadden. Ik ken de foto al mijn hele leven. Wie zijn deze mensen die hier zo vredig naast elkaar poseren voor de fotograaf. Ik herinner mij een opgewekte, blijmoedig pijprokende opa en een wat norse, in zichzelf gekeerde opoe, die zo beiden hun bijdrage aan mijn karakter hebben geleverd.

Wanneer zou de foto gemaakt zijn? Er zal niets over te vinden zijn, denk ik, terwijl mijn handen aan de lipjes op de achterkant peuteren. De foto komt los en onmiddellijk zie ik de vage datumstempel: 31 MEI 1952. Kennelijk gemaakt ter ere van hun 40-jarig huwelijk op 4 mei van dat jaar. De foto is een jaar ouder dan ik.

Ik tik hun namen in en opeens realiseer ik mij dat hun vier kinderen vernoemd zijn naar hun ouders: Betsie Holtrop, Joukje Nijboer, Ate Meter en Onne Storteboom. Ate en Joukje hangen hier al jaren boven de piano. Koortsachtig reken ik de leeftijd uit van mijn opa en opoe op het moment van de foto: 68 en 59. Het is onbegrijpelijk dat ze hier net zo oud zijn als ik nu.

Twintig jaar later zijn ze allebei dood. Ik herinner me hun begrafenissen nog goed en zie opoe op de begrafenis van opa in haar rolstoel zitten. De grafsteen in Marum kan ik moeiteloos vinden. Dan zie ik mijn moeder Joukje, ze kamt haar lange haren voor de spiegel en huilt. Ik vraag wat er is. Ze vertelt dat ze komend weekend naar haar ouders in Marum wilde, en zich toen realiseerde dat ze allebei overleden zijn. Dat ze geen ouderlijk huis meer heeft.

Ate Vegter, 17 maart 2019

John F. Kennedy:

www.atevegter.wordpress.com/153