Het is een lome, landerige, luie dag, een saaie, slenterende, slome zondag. Een heerlijke dag kortom, waarop alles in je hoofd gebeurt. Lief bedenkt de nieuwe kleuren van de caravan en ik lees een boek. Een prachtig en vermakelijk boek, dat je ook zou kunnen lezen. Je zou ervan genieten. Het staat vol met droefkomische verhalen.
Onder normale omstandigheden zouden we nu even bij de kleinkinderen op bezoek gaan om de verveling te verdrijven, maar die zien ons al aankomen. Beter is jullie even te laten meegenieten van Liefs nieuwe ontwerp. Ik ben er iedere keer zwaar van onder de indruk wanneer ze haar plannen maakt. Het verdubbelt het genieten van vorm en kleur en het verlangen naar de lente bruist als een fles Vendôme.
Daar hoor ik de naaimachine al ratelen, begeleid door zacht schuifelende stoffen en een licht mompelende stem die ingewikkelde berekeningen maakt. Even later zijn de hoeslakens op maat. Het is een wonder van samenwerking tussen mens en machine.
Er zijn eigenlijk geen boodschappen te doen, maar ik moet er toch even uit en spoed mij naar de Deen. Nadat ik gisteren van mijn fiets gewaaid ben pak ik nu de auto en zo sluipt de angst erin. Mijn 240 is nog bij de garage vanwege haar weggeblazen koppakking en ik rij nu een S70 automaat. Ik wil zelf geen automaat. Een klein tikje op het gas en je vliegt als een ware Michel Vaillant, 
of voor de jonge lezertjes als een echte Max Verstappen naar de finish bij de Deen. Dat kan niet. Ik wil sloom rijden in mijn eigen rode baksteen, passend bij deze dag en mijn leeftijd.
Nog even slapen, nog even sluimeren, dan komt de lente als een snelle loper en in een onbewaakt ogenblik haast ik mij naar het Hemmeland, om althans iets van het ontluikende voorjaar te proeven, maar het Hemmeland blijkt gesloten. De gemeente heeft een duidelijke boom midden op de weg gelegd. Nog even wachten, zegt de boom, we zijn nog niet open. Nog drie dagen, dan is het lente en ga ik weer staan. Dan kun je er weer langs om te genieten van het water en de zon, want die komt ook, heb ik gehoord. Hij ruist nog wat, maar komt niet van z’n plek en gelaafd door alle goede vooruitzichten sleep ik mij door weer en wind naar huis, waar alles op schema ligt.
Ate Vegter, 18 maart 2019
Tante Fie:
www.atevegter.wordpress.com/154
ate vegter 