Op donderdag zit Piep op turnen. Op dit moment heeft ze een paar weken iets anders op donderdag en gaat ze tijdelijk naar turnen op maandag, maar dat doet er niet toe. Sinds ze op turnen zit zijn de handstanden niet van de lucht. Wanneer ze het voor het kiezen had zou Piep het liefst altijd op haar handen lopen.
Ze oefent thuis voor de bank zodat ze gemakkelijk en zacht door kan rollen en eindeloos kan blijven zoeken naar het juiste evenwicht, terwijl ik haar verhalen vertel over mijn vader die met zijn broer op de gymnastiekvereniging in Sappemeer zat en op één hand op het paard kon staan. Ik heb hem dat eerlijk gezegd nooit zien doen maar het was de illustratie op het diploma dat bij ons thuis voor in de Statenbijbel lag als een oorkonde uit onvoorstelbaar vervlogen tijden en ik had het idee dat je niet een diploma met een dergelijke voorstelling zou krijgen wanneer je dat zelf ook niet zou kunnen, dus alla. Verder kon hij ook op zijn handen lopen en ging hij zelfs op zijn handen van de duikplank af. Dat heb ik wel zelf gezien. Sommige talenten slaan gewoon een generatie over, dat weet iedereen.
Het is een leuke, lange, wat slungelachtige, donkerharige, vrolijke meester die de lessen geeft, soms klassikaal, waarbij hij bijna alles voor- en meedoet, en soms in groepjes, waarbij er af en toe een verdwaald meisje langskomt: Meester wat moet ik doen? Springen! Maar ik heb al gesprongen! O ja? Ook de gehoekte spreidsprong en de achterwaartse hoeksprong, de zijwaartse zweefsprong en de gehoekte hurksprong? Meisje aan de slag. Ondertussen helpt hij onverstoorbaar een ander meisje bij de rekstok om zo soepel mogelijk van de lage naar de hoge legger of ligger te komen.
Ik vraag of ik een foto van Piep mag maken, maak de foto vanzelfsprekend zo dat ze er alleen op staat een maak even een kort praatje hierover met de meester. De tijden zijn veranderd.
Even later valt Piep plotseling over een van de spandraden van de rekstok. Ze valt hard en heeft pijn aan haar rechterhand, waarmee ze de klap heeft opgevangen. Ze gaat naar de kleedkamer en houdt haar hand onder de koude kraan. Even later turnt ze verder, met één hand, wat er uiterst gracieus uitziet.
Op weg naar huis legt ze uit dat ze nu niet kan schrijven en dat het maar de vraag is of ze morgen naar school kan gaan, want ze is ook wel toe aan een paar weken rust en of we de hand zo aan dokter buurvrouw kunnen laten zien. Het komt er allemaal niet van en zelfs het pianospelen gaat zonder al te veel pijn, maar ik voel het wel hoor papa! Eindeloze kusjes verlichten later nog de pijn voor het slapen gaan.
Ate Vegter, 9 april 2019
De winter komt, maar het is nog herfst:
www.atevegter.wordpress.com/176
ate vegter 