Ate gaat met pensioen en gelijk staat de hele wereld op z’n kop om het zwarte gat op tijd in beeld te krijgen. Rustig aan jongens, je hebt nog even tijd. Ik werk nog tot september, dus neem eerst gerust nog even vakantie en de tijd. Dat zwarte gat komt er wel. Kijk maar eens wat er de laatste jaren allemaal voorbijgekomen is. Dat ging ook allemaal vanzelf.
Sommige dingen waren zo modern dat ze nu alweer ouderwets zijn geworden, terwijl ze indertijd van enorme betekenis waren. Ik noem een draaischijf, een kilometerteller, de typemachine met het Qwerty-toetsenbord, het langste Engelse woord dat je met de bovenste rij toetsen kunt typen is typewriter, de pinautomaat, waardoor de bank opeens 24/7 open is, de muis, de abacus, de zoekregel, het alfabet en zo kan ik nog wel even doorgaan. Kijk maar even op Xerox (de groene startknop is er ook zo een) bij interface.
Nou ja, daar komt vanmiddag plotseling nog een merkwaardig object bij. Iets wat leeftijdgenoten allemaal kennen. Het gaat zo. Om mij alvast een voorproefje van het zwarte gat te laten smaken belt er vanmiddag niemand aan. ‘Volk,’ roept hij. Ik zeg: ‘Welkom en ga zitten.’ Niemand blijft staan. Hij gaat zitten. ‘Kijk,’ zegt-ie, ‘mijn telefoonklapper. Is hij niet prachtig?’
Ik kijk. Hij staat op de N van niemand. Ik open het ding. Ik weet nog precies hoe dat gaat en voel direct een teletijdmachineflits naar het verleden. Ik ben opeens weer 14 en open de vol gekliederde telefoonklapper van mijn ouders, waar alle belangrijke mensen, onze vriendjes en de dominee in staan. Alsof wij die ooit bellen.
Er staat niemand in. Alle bladzijden zijn leeg. ’Je staat erin,’ zeg ik.’ ‘Bij de N. Daar staat niemand.‘ Al mijn vrienden staan erin,’ zegt niemand. Dat klopt. Ik zie het. Hij is helemaal leeg. Oud, nutteloos en leeg. Nog even en ik voel mezelf ook zo zonder dat daar verder veel meer voor nodig is dan tijd.
‘Je komt precies op tijd,’ zeg ik tegen niemand in het bijzonder. ‘Hippe, verouderde interfaces zoals deze zijn helemaal je van het tegenwoordig. Weet jij trouwens het verschil tussen een gevulde koek en een zwart gat?’ vraag ik. ‘Dat zal nog wel gaan,’ zegt hij. ‘Ik wist het,’ zeg ik. ‘Ik wist dat niemand enig idee zou hebben. Vul je hem in of laat je hem leeg?’ ‘Ik heb nog geen idee,’ zegt niemand. Hij laat de lege klapper in zijn jasje glijden. ‘Wil je wat drinken, dan?’ ‘Nee, ik ben weg.’ En niemand is weg.
Ate Vegter, 11 april 2019
Een stille nacht:
www.atevegter.wordpress.com/178
ate vegter 
Geweldig…!
LikeGeliked door 1 persoon
It is me toch what! Maar je hebt gelijk; dat zwarte gat ligt altijd op de loer en niemand wil het weten. Toch is het best aardig hoor, dat pensioen, weet ik uit eigen ervaring. Het is even (of wat langer) worstelen, maar uiteindelijk komt je structuur min of meer terug. Er is genoeg te doen en er zijn zat mensen waar je – ook op oudere leeftijd – contact mee kunt maken. Of dat zwarte gat ooit helemaal op de achtergrond blijft? Ik heb geen idee, maar ik vrees met grote vreze dat we, als we eenmaal echt oud en grijs en tachtig zijn, op de lange duur toch naar de bingo zullen worden gesleept (‘dat is goed voor u meneer Vegter’). Of naar de stoelgym (‘lekker bewegen op muziek’). Ik zal me daar in ieder geval met hand en tand tegen verzetten!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan niet wachten! 😎
LikeLike
Grandioos. En potverdrie als het niet waar: ergens op zolder zweeft exact zo’n zelfde klapper. Mijn ouders hadden die. Later kregen ze nog wel een computer maar verder dan drie keer aan- en uitzetten zijn ze daarmee nooit geraakt.
LikeGeliked door 1 persoon