Het zou een tropische dag worden en Piep zat dan ook al lekker op het water met haar vriendje en vriendin. Wij rommelden wat in de tuin en deden of we een boek lazen. Het was eigenlijk overal te warm voor maar met zo’n beetje alles in de low gear ging het prima.
Ik kreeg een mailtje of ik een doos met literaire tijdschriften wilde ophalen. Ze waren aan het opruimen. We reden er heen en ik zette de Volvo op de oprit, wat ik nooit doe. Het voelde onmiddellijk vreemd, dit prachtige huis met al haar geschiedenis, nu de moeder er niet meer was. We dronken koffie met een gevulde koek erbij met de broers die zich afvroegen waarom er niets op de porceleinen kopjes stond. Er had toch een merkje op moeten staan. Ik las adembenemend mooie liederen in de bundel De Muzikale Fruitmand. Alle zondagen uit mijn jeugd vlogen roekeloos over mijn in mijn hoofd zingende hoofd. Het was behoorlijk wennen allemaal.
We reden weer terug naar huis. Er was geen plek om te parkeren. Ik zette Lief af en vond pas een plekje bij de Grote kerk. Daar was de grote Boekenmarkt, die ik door alle consternatie helemaal vergeten was. Ik stapte uit de Volvo en werd van de sokken gereden door een witte, elektrische huurauto. Ik stapte in en besprak met Vince de zonnepanelen en de e-car van de toekomst. Misschien zou ik de 240 toch maar ombouwen met wat elektrische botox.
In de kerk was het koel. Gelukkig stonden de boeken elk jaar zo ongeveer op dezelfde plek dus ik kon de hele afdeling spannende thrillers met een gerust hart links laten liggen. Ik liep langzaam lezend langs de ruggelings roepende boeken. Ik zocht niets speciaals, behalve Vrijheid van Jonathan Franzen, wat ik in een onbewaakt ogenblik had weggeven en nu spijt.
Het was er waarschijnlijk wel, maar ik kon het zo snel niet vinden. Wel nam ik in mijn vaart een paar andere boeken mee: Schokgolven van diezelfde Franzen, Nieuwe Gedichten van Rilke, Vader en dochters van Martin Bril, Wat is de wat van Dave Eggers, die ik toevallig net in het Volkskrant Magazine had gelezen en waarvan ik Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit ook nog in de kast had staan en Schijnbewegingen van Floortje Zwigtman, van wie ik niks wist dan dat ze alom geprezen werd. Meer dan vijf boeken mocht niet van mijzelf. Ik reed haar huis en parkeerde angsthazig ver van huis, liep het laatste stukje en zag dat mijn favoriete plekje nog vrij was. Het was te warm om terug te lopen en alles te herstellen.
Ate Vegter, 3 juni 2019
192 goed idee luister mee naar Veronica:
www.atevegter.wordpress.com/231
ate vegter 