1442 En weer naar huis

O o o, wat een dag! En wat een bijzonder begin van de dag! We kunnen zo maar uitslapen tot halfnegen. Niemand die ons wakker maakt met gemiauw of geknor. Het is een dag die zo heel aangenaam en rustig begint.

We gaan vandaag naar huis. Alles mag opgeruimd en ingepakt. Het regent sinds vier dagen eindelijk een keer niet, zodat we de luifel droog kunnen afhalen, opvouwen en opbergen. Dat hebben we ook wel eens anders meegemaakt. We doen het in alle rust en het is fijn om nu al zo vaak gekampeerd te hebben dat we zo’n beetje weten wat we doen, terwijl we ons ook nog beginners voelen. Dat is in het hele leven een heel prettig stadium, ga jezelf maar na, wanneer voelde je je op z’n best, precies, toen!

Ook voor de rest van de werkzaamheden is het prettig dat het niet regent. We hebben een ongeschreven taakverdeling. Lief ruimt alles binnen op en ik doe de buitenboel, daarin zullen we niet het enige stel zijn en niets is zo bijzonder dan jezelf gewoon te weten.

Een van mijn taken is de plasbak legen en schoonmaken en weer bedrijfsklaar maken. Ik mag hem rustig zo noemen, want wij poepen niet in de caravan, zal die effe lekker wezen en ik zal dan ook niet spreken over een koffer met poep, zoals Kees van Kooten dat zo overdreven literair doet. Lees zijn verhaal er maar eens op na, het zal je misschien verbazen, maar het is echt om te lachen. Het staat in de bundel Koot graaft zich Autobio, dus het behoort tot zijn vroege werk, toen hij nog jong was en ging kamperen met de kinderen, net zoals wij nu. Het verleden haalt je best wel in, zeg maar.

Wanneer we alles op orde hebben – en dat valt mee want alleen kleding en eten gaan in de auto en de hele uitrusting van de caravan blijft waar die is – zetten we de tuinstoelen binnen en draai ik de pootjes in. Ik haal de leveller achter de band vandaan. Piep heeft er mij op verzoek aan herinnerd dat niet te vergeten en dan gaan we afrekenen bij de receptie.

Dat is nog even spannend, want we hebben vanaf zaterdag betaald en zijn vanwege de wind op zondag gekomen. Ik hoef het onderwerp maar even aan te stippen en op uiterst vriendelijke wijze rollen de eurootjes weer in mijn hand, hoewel dat normaal gesproken etc.

We tanken en ontbijten onderweg en rijden tegen twaalf uur de Niesenoortsburgwal op waar veel vrije ruimte is en we de combinatie onder het vriendelijk oog van een nieuwsgierige buurvrouw aan het water parkeren. Nu kunnen we hem ook nog vanuit onze eigen tuin zien. Is dat niet prachtig?

De ontmoeting met Tommy en Micky kon niet hartelijker zijn: Tommy ligt te slapen in een decoratief jaren vijftig boodschappenmandje en Micky zit buiten te soezen waar hij altijd zit. O, hoe heerlijk is het toch om weer thuis te zijn, in ons geliefde Monnickendam, met zijn prachtige Hemmeland, zijn zonnige Strandvier, zijn emotionele ontwikkelingen op het Galgeriet en zijn immer opspelende kwesties over het ophalen van het huisvuil in de oude stad. We zijn blij dat we er weer zijn, thuis!

Ate Vegter, 14 juni 2019

moedertaal:
www.atevegter.wordpress.com/242