Ik sta op en zet koffie – nee, ik geef Tommy eten en zet – nee, ik pak de krant en zet – nee… overnieuw. Ik sta op, geef Tommy en Micky eten, leg de krant op tafel en zet koffie. Zo is het goed. Wat heerlijk om dat dagelijkse ritueel weer op te pakken, dat na een vakantie toch net even nieuw voelt, zoals alles thuis vertrouwd is, maar door langdurige ongezienheid ook o ja oproept.
Even na negen bel ik met Nordicar en maak een afspraak om 13 uur. Dan fiets, fiets, fiets ik naar de apotheek en de Deen, een paar kleine boodschappen, wortels! Melk! Ossenworst! Vol-ko-ren brood! Kaas! Eieren! Je kunt van dat Italiaans zeggen wat je wil, het is prachtig en zo en melodiamente, maar Nederlands is beter verstaanbaar en een stuk handiger in het dagelijks verkeer. Ik breng alles thuis en loop nog even naar de kapper voor een afspraak: vanmiddag 16.
Rond twaalf uur rij ik naar Nordicar in Heerhugowaard. Wat een prachtig vlak landschap, geen bergen, geen tunnels, waarom zou je ook, dat zal effe lekker zijn, dat de provincie Noord-Holland tunnels gaat aanleggen richting Alkmaar, gekker moet het toch niet worden. Ja maar, Bergen aan Zee dan? En waarom niet? Nee man, hou toch op met die onzin! Het is vlak! Plat! Doe normaal! Tom en ik weten de weg nog feilloos. Ik wacht anderhalf uur en zie in de showroom onze volgende auto staan. Dan is-ie weer klaar voor een zeer pinbaar bedrag. Opgelucht scheuren we naar huis. Ruim op tijd voor de kapper.
Ik pomp de boot leeg en maai het gras. De wind speelt met wat er nog aan haar over is. Het voelt fris en helder om zo keurig kort geknipt te zijn, maar geknipt voor wat, dat is altijd de vraag. Michiel en David komen eten en de kleine man dendert het hele huis door op zoek naar autootjes. We kletsen over de nabije toekomst en eten Italiaanse pasta met een prutje uit een meegenomen pakketje en wat Hollandse salade. Het is lekker en er wordt gelachen. We drinken koffie.
Later is Lief verdwenen naar de buren en nog even later gaan Piep en ik in de achtervolging. Het is levendig, gezellig en huiselijk. De kinderen vermaken zich op luide toon rollebollend uitstekend en wij praten over de nabije toekomst en verder. Een heerlijke avond. Ook hier zijn we thuis. Dan is het grote-mensenbedtijd en de kinderen verdwijnen in ons kielzog mee in de zacht zinderende zoete nacht.
Ate Vegter, 21 augustus 2019
begraven als zinloos ritueel:
www.atevegter.wordpress.com/310
ate vegter 