Ik zit met een paar vrienden in een grote kerk. Het is stil. In een verder leeg bijzaaltje zitten mijn zussen met elkaar te kletsen. Ik loop naar hen toe en vraag of ze bij ons komen zitten, want hier zien ze niks van het grote gebeuren. Ze lopen mee naar de grote zaal en hebben nu goed zicht op het altaar. Een priester zwaait met het wijwater en verfrist loop ik naar buiten. Er staan mensen langs de kant van de weg. Ze kijken naar een optocht. Twee mannen gezeten op een hoge wagen kijken mij aan. Ik kijk terug. Plotseling stappen ze beiden van de wagen af en arresteren mij. In een onbewaakt ogenblik ren ik weg. Ik blijf rennen en rennen en prijs de dag dat ik met Fitop4 ben gaan hardlopen. Ik loop rond de plas en snij dan een stuk af, klim een kamerraam binnen, verontschuldig mij aan de bewoners, ga in bed liggen en word wakker.
Ik loop naar beneden, waar Lief voor het raam zit te wachten op Pé. Ze gaan vandaag naar de Waterdag op zaterdag in Edam. Lief heeft er het hele jaar naar uitgekeken en ze heeft een grote gele koffer paraat staan voor alle aankopen, want anders is het zo’n gesjouw. Dan stopt de auto voor het raam. Daan rijdt. Ze lachen naar binnen. Lief pakt haar koffer en gaat op een holletje de steeg door. ‘Hou je telefoon in de gaten voor berichtjes!’ roept ze nog. Ik zie aan haar hele houding en motoriek dat ze gelukkig is. Even later rijden ze weg. Ik kijk door het raam en zwaai. Niemand zwaait terug.
Ik pak de krant en leg hem op tafel. Ik zet koffie en ruim de vaatwasser uit. Dan komt Piep beneden: ‘Is mama al weg?’ ‘Ja, net. Ze zijn net vertrokken.’ Ze gaat op de bank zitten, koptelefoon op. Ik ruim verder uit en schenk koffie in. Ga aan tafel zitten. Het is zaterdag. Ik ben thuis. De tuin is allemachtig groen. De zon schijnt. Er komt een hittegolf. Het is stil. Heel zacht hoor ik het zoemen van de koelkast. Ik klap mijn laptop open en begin te schrijven. De dag is begonnen.
Ate Vegter, 24 augustus 2019
Een zaterdag als alle andere:
www.atevegter.wordpress.com/313
ate vegter 