Ziekte en pijn zijn privé, zeggen sommige mensen, daarom begin ik mijn verhaal vandaag op het moment dat ik de behandelkamer uitkom, waar de Italiaanse hulpwaterleiding uitgenomen is en waar ik een zorgvuldige afweging van mogelijkheden hoor van de vriendelijke dokter H., terwijl we samen in de blaas kijken. Ik weet het, hart en ziel zijn populair onder de kijkers, maar een blik in de blaas is ook leerzaam en bespaart je een reis naar de druipsteengrotten van Han.
Nog nadruppelend in een bovenmaatse luier zie ik daar bij uittreding op de gang de boomlange verpleegkundige staan, die mij zojuist ook al heeft bijgestaan met rustgevende ademhalingsadviezen. Hij sluit zich vriendelijk en zonder woorden bij mij aan. Pas als ik vraag of ik hier naar rechts moet, wijst hij naar links met de woorden: ‘Rustig aan, daarom loop ik even mee. De meeste mensen zijn na de behandeling volkomen de weg kwijt.’ Hij glimlacht verzoenend en houdt stil bij de trap.
Nu weet ik het weer. Ik bedank hem en groet. Zo normaal mogelijk loop ik nu naar beneden en naar buiten. Pas in de Volvo zakt de spanning letterlijk weg uit het vege lijf. Ik rij de parkeergarage uit en de ring op naar huis, onder het aloude arbo-motto: ziek zijn overkomt je, verzuim is een keuze. Zo is het precies. Ik juich psalmen zingend naar huis en kom als vanzelf bij de Opstandingskerk terecht, waar de inzameling voor de rommelmarkt aanstaande zaterdag in volle gang is. Ik kijk er graag naar en herken een enkele vrijwilliger. Dan ga ik naar huis.
De tuin is groen, warm en uitnodigend, maar eerst maak ik een kleine lunch. Dan haal ik Piep van school, die blij verrast is, maar het ook ‘wist’. Samen laten we de middag in al zijn vrede en loomheid aan ons voorbij gaan. We doen wat boodschappen, ik maak het konijnenhok schoon, zet een eindeloze hoeveelheid vuilniszakken aan de straat en nestel mij met Nabokov in de hangmat. Tijdens een tomeloze treinreis van Biarritz naar Jalta, valt het boek uit mijn handen en ik in slaap. Ik word wakker omdat ik moet plassen. Lang leve het leven van de gewone man, denk ik terwijl ik zuchtend opsta, omdat dat gemakkelijker is, heb ik nu geleerd.
Ate Vegter, 3 september 2019
Nog een stukje lezen?
Altijd Tamme Ezel en Lammetje:
www.atevegter.wordpress.com/323
ate vegter 