Het aardige van met pensioen gaan is dat je er heel lang voorpret van hebt. Al op jonge leeftijd weet je, later ga ik met pensioen. Later verandert in straks en straks wordt altijd weer nu en voor je het weet is het voorbij: weet je noch, dat ik met pensioen ging? Ik zit nu duidelijk in het nu.
Het nu is een ondeelbaar punt in de tijd dat nu alweer voorbij is, maar het nu is ook de huidige periode. We zijn nu weer terug uit Italië, Piep gaat nu naar groep zeven, we wonen nu al jaren met veel plezier in Monnickendam, mama moet nu nog wel een paar jaar doorwerken en papa gaat nu met pensioen. Over tien dagen.
Het lijkt eerst allemaal een ver-van-mijn-bedshow, maar opeens staat het daar en kijkt je vriendelijk aan, recht in het gezicht. Ik pak dat in fases aan. Ik kan dat niet allemaal op één dag voor elkaar krijgen. Sommige mensen lopen misschien zo zonder om te kijken hun kantoor uit, maar ik niet.
Vandaag heb ik afscheid genomen van het gebouw waar ik werk, Jan van Galenstraat 323, Amsterdam. Eerder al heb ik mijn locker leeggemaakt (www.atevegter.wordpress.com/2019/9/4/1524) en nu ben ik het hele gebouw doorgelopen van de twaalfde tot aan de begane grond. Van elke verdieping heb ik een foto genomen. Daarbij heb ik er steeds zorgvuldig op gelet dat er niemand op de foto staat, wat nog niet zo eenvoudig is op een gewone werkdag, maar ik heb wel wat geduld en ik deed het rond lunchtijd en zo heel lang duurde het ook allemaal niet. Het is voorbij voordat je het weet, maar dat is met alles zo.
Afijn, ik kwam natuurlijk wel veel mensen tegen, heb ook diverse praatjes gemaakt en nog een paar verloren zielen uitgenodigd voor de afscheidsborrel volgende week. Zo gaat dat.
Op de foto zie je niet dat alle verdieping in hoogte verschillen, maar wel dat ze allemaal een andere kleur hebben, hoe lager hoe lichter, vanwege de mindere lichtinval op lagere verdiepingen. Een uitzondering is de eerste verdieping die knalrood is. Ik weet ook niet waarom. Ik heb eerst jaren op geel gewerkt (de derde), wat vrolijk maakt en werk nu alweer jaren op groen (de zesde) wat rustgevend is.
Dat is op zich dus een goede voorbereiding op het pensioen: vrolijk en rustig blijven. Ik weet wel, het gaat altijd om iets anders, maar nu gaat het even hierom. Ate gaat het gebouw verlaten. Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Later heb ik bij de Hema ook nog twee pyjama’s gekocht. Let op dat later hier voor het nu valt. Oké, we gaan maar eens aftellen. Nog tien dagen, ik zei het al. Ik zie nu ik de foto’s doorkijk dat ik geen foto heb gemaakt van mijn eigen werkplek. Onbewust heb ik die nog niet losgelaten, kennelijk. Dat komt dan nog, misschien.
Ate Vegter, 11 september 2019
Nog een stukje lezen?
Leven in een vrij Hemmeland:
www.atevegter.wordpress.com/331
ate vegter 