1532 11 september 2001

In juli 2001, op een prachtige, zonnige zomerdag, heb ik een afspraakje op de Bos en Lommerweg. Ik loop van het metrostation (het zijn mooie tijden, ik heb geen vrouw, geen auto en geen baan) richting de Kolenkit, die grappig genoeg officieel de Opstandingskerk heet.

Vlak voor de Kolenkit loop ik langs het gebouw waar heel vroeger de V&D zat, God hebbe haar ziel. Nu zitten er allemaal kantoormensen te werken. Er staan bureaus met antieke telefoons en in de etalages liggen dossiers van klanten en tassen van medewerkers. Het ziet er heel gezellig uit en ik bedenk dat ik hier wel zou willen werken.

Een paar weken later staat er een advertentie in de krant van NV Werk. Ze zoeken 30 consulenten werk en er is een voorlichtingsdag. Ik solliciteer en ga erheen. Ik ben naarstig op zoek naar werk en als ze dertig mensen nodig hebben, maak ik wel kans, want meestal word ik tweede of derde. Ik word aangenomen. Ik weet nog met wie ik het gesprek voer. Ik ga klanten van de Sociale Dienst aan het werk helpen. Mijn werkplek is het oude gebouw van de V&D, naast de Kolenkit. In de hal hangt een enorme thermometer met de doelstelling (1000) en het resultaat tot nu toe (driehonderdzoveel). Het is een leuke baan met leuke mensen. Het is de tijd van de Banenmarkt, maar dat komt later, net als de fusie met de Sociale Dienst.

We beginnen in september nu achttien jaar geleden met een grote groep van rond de dertig en krijgen een opleiding van drie weken. In de tweede week gaat het mis. Het is dinsdagmiddag een uur of drie en we zitten midden in een verhaal wanneer het heel onrustig wordt op de gang. Er wordt geroepen en de deur vliegt open: Er is een aanslag in New York! De Twin Towers! (dat wist op dat moment nog niemand zou ik nu zeggen, maar ik weet ook niet precies meer hoe het ging)

We lopen naar de entree met de thermometer, waar ook een televisie hangt. We zien het voor onze ogen gebeuren. Het is verbijsterend en ongelofelijk. Niemand gaat nog aan het werk. Later rij ik naar huis (ik heb nu weer een baan en een Eend) en zet de televisie aan.

De volgende dag is het 12 september, net als vandaag. Het is de eerste gewone dag in een ongewoon geworden tijd. Iedereen praat erover. Gisteren zag ik de documentaire In de schaduw van de ramp, van Roel van Dalen. Hij kijkt met vijf Nederlandse New Yorkers terug op die fatale dag en de tijd erna. Ik zie dezelfde beelden als toen en weet net als iedereen nog precies waar ik was. Het zijn de eerste dagen van mijn loopbaan bij de gemeente Amsterdam, waar ik nu afscheid van neem.

Ate Vegter, 12 september 2019

Nog een stukje lezen?
Ik heb wodka besteld:
www.atevegter.wordpress.com/332