1586 Spring voor je leven!

Het belooft een rustige, aangename herfstdag te worden. Het regent af en toe en het miezert de hele dag. De krant ligt op tafel en ik heb mijn boek bijna uit. Het is zondag en we hebben vanmorgen vroeg al gesport.  Alle tekenen zijn gunstig, ook de barometer staat stabiel op Storm.

Ik ben rustig een beetje op zoek naar een andere fiets. Ik wil een klassieke Gazelle Tour Populair, die ouderwetse met stangenremmen, die je bijna niet meer ziet. Ik ben er nog niet uit of ik een dames- of een herenfiets wil. Ik heb nu ook een damesfiets van de Gamma en dat bevalt prima, stapt lekker op en rijdt lekker soepel, maar is wel oud en aan vervanging toe net als de Volvo en ikzelf. Een herenfiets is steviger en statiger en die hebben ze in een grotere, meer passende maat. Het probleem is zo onoplosbaar ingewikkeld dat ik mij er gelukkig nog wel even aan kan hechten. Het hoeft allemaal niet vandaag, want vandaag is een heerlijke, rustige herfstdag, die vredig en ongerept voortsukkelt.

‘Wil jij met Piep en Tassie naar Jumpskillz?’ vraagt Lief, terwijl ze de keuken binnenkomt, ik weet bij god niet waarvandaan, maar ik denk de buren.
‘Ja, dat is goed. Vanmiddag. Als jij een lijstje maakt, ga ik eerst boodschappen doen.’ Het floept eruit voor ik er erg in heb.
‘O, je maakt ze heel erg blij,’ verdwijnt Lief weer naar de buren om het goede nieuws te vertellen. Even later komt ze terug en maakt een boodschappenlijstje. Dan stormen de kinderen ook binnen:
‘Gaan we, pap?!’
‘Nee, ik ga eerst boodschappen doen. We gaan om twee uur naar Monkeytown.’
‘Neehee, Jumpskillz! We gaan naar Jumpskillz.’
‘Waar is dat?’
‘In Purmerend’
Ik zoek het even op. Het is aan de Van IJsendijkstraat, pal naast de veelbesproken milieustraat, waar ik nog nooit ben geweest en ook niet van plan ben heen te gaan. Zijn ze nou helemaal belazerd! Laten ze dat hier en nu in Monnickendam regelen. Een beetje je afval bij de buren dumpen, dat zou iedereen wel willen. De woede zakt net zo snel als zij is opgekomen:
‘Ja, ik ziet het. Nou, we vertrekken om twee uur.’
Achteraf zal blijken dat dat een hele domme vertrektijd is, maar nu weet ik dat nog niet en niemand waarschuwt dus de afspraak staat. Ik doe de boodschappen en we vertrekken om twee uur.

Iedereen wil op een druilerige dag als vandaag naar Jumpskillz en ik parkeer de Volvo langs de kant op de inrit. We gaan naar binnen. Het is inmiddels 14.23 uur en dat is belangrijk want ze werken hier met hele uren dus de kids mogen pas om drie uur naar binnen. We regelen de betaling en een polsbandje en ze beginnen gelijk met hun ratslagen want iedereen doet hier maar wat.
Ik loop naar een rustig hoekje maar dat is er niet. Het is een enorme teringherrie en alle tafels zijn bezet of gereserveerd voor een feestje. Ik hoor kinderen zingen en schreeuwen en sluit mijn zintuigen af voor verdere prikkeling.

Ik vind toch nog een plekje en installeer mij met Vaderliefde van Thomése op een stoel met uitzicht op een bank waar iemand zit die op het punt staat te vertrekken. Even later is hij weg en schiet ik naar de verbeterde situatie. Nu zit ik in ieder geval goed. De kinderen praten hier drie keer harder dan nodig en de ramen zijn van gespannen plastic, maar ondanks dat ik mij realiseer dat de hel niet ver weg is, weet ik mij toch over te geven aan het lezen.

Ondertussen is het drie uur geworden. Ze mogen nu echt beginnen. Ik maak wat foto’s en kijk belangstellend hoe het gaat. Ik zie een wereld van trampolines en springkussens. Dit zijn de kinderen die later willen bungeejumpen. Ik zwaai nog even en ga terug naar Thomése. Even later komen ze aangerend. Piep is lelijk terechtgekomen en heeft veel pijn aan haar rug. Het deed zo’n pijn, dat ik bijna niet kon huilen, vertelt ze door haar tranen heen en ik troost haar met woorden en armen.
‘Wil je naar huis?’ vraagt Dassie lief, maar Piep is vastbesloten zich niet uit het veld te laten slaan en even later gaan ze weer terug naar de apenkooi.

Dan is het uiteindelijk toch nog vier uur geworden. Ik heb 23 bladzijden gelezen en geen hoofdpijn. Ik tel mijn zegeningen en met 538 op de speakers rijden we terug naar huis op die aangename, vredige, miezerige zondagmiddag.

Ate Vegter, 4 november 2019

gedichtje over mijn kindertijd: Jeuk
www.atevegter.wordpress.com/386