Ik denk dat ik wel in zeven fietsenwinkels heb rondgekeken: beide filialen van Fietshokje in Haarlem, twee zaken in Enkhuizen, fietsenconcurrent en nog een andere zaak in Heerhugowaard, een fietsenwinkel in Slotervaart, Ton Koning in Volendam en broer Ber in Monnickendam.
Eerst ben ik op zoek naar een echte ouderwetse Gazelle Tour Populair. Die ziet er prachtig uit, maar de zit bevalt mij niet, ik heb er een paar keer op gereden en steeds weet ik, dit is het niet, terwijl ik hem wel graag wil, maar ja, zo gaat dat. De specialist in Enkhuizen denkt dat ik niet weet wat ik wil, maar dat is het niet.
Zo zet ik mijn zinnen toch maar weer op de transportfiets. Ik heb eindeloos gereden op De Cortina U4 en 5. Ze rijden allemaal heerlijk, maar vóór mijn huidige fiets had ik ook een transportfiets, een Sparta Pick Up, ze hebben allemaal stoere namen die jongens, maar ik vind het te zwaar en bovendien, iedereen rijdt op zo’n ding.
Gisteren ben ik weer in Haarlem. Dat was nogal schrikken, want wanneer ik weg wil rijden heb ik gelijk 10 minuten vertraging aan m’n broek, dus ik stel het vertrek uit tot de files weg zijn. Een half uurtje later kan ik ongestoord onderweg, maar in Haarlem blijkt het toch vast te lopen. In de verte zie ik allemaal tractoren van boeren die eigenlijk aan het werk zouden moeten zijn. Ze hebben Friese vlaggen op hun trekkers vastgemaakt maar ze komen toch niet de koffiemelk brengen. Gelukkig kan het verkeer er goed langs. Je mag wel een mening hebben, maar ik wil er niet te veel last van hebben. Ik voel me bijna schuldig dat ik dat denk. Op de fiets zou ik er zo langsgereden zijn. O, ja! De fiets.
Ik heb voor vertrek de achterbank al platgelegd en de zeven dwergen tegen de hemel vastgeklikt, want ik weet dat ik vandaag zeker met een fiets thuiskom. Soms heb je dat. Ik bezoek de twee filialen van Fietshokje, een naam die mij aan clandestien sigaretten roken op de Mulo doet denken. De leraren die ons betrapten stonden even later zelf voor de klas te roken. Dat kon allemaal nog in de tijd van de Beatles en de Stones.
In het tweede filiaal zie ik daar opeens bij de stadsfietsen een prachtige zwarte Gazelle Orange C7 staan. Nu gebeurt plotseling waar ik al weken naar verlang: ik val voor de fiets en moet en zal hem hebben. Ik heb er nog niet op gereden, hè. Na één rondje, dat steeds langer wordt, weet ik het zeker. Ik stuur een appje naar Lief: wat vind je van deze? Ik blijf voor de vorm nog een beetje twijfelen, maar iedereen ziet het al aan mijn lichaamstaal. Dit is hem.
Ik hak de knoop door en vraag de fietsenmaker of deze prachtige fiets niet een beetje stevig aan de prijs is. Hij noemt zijn uiterste prijs en zo krijg ik er nog een geeltje af. Trots als een Pauw fiets ik even later ik naar de Volvo. Ik laad de fiets in en rijd zwaaiend naar de boeren naar huis. Ik zet de fiets binnen bij de piano en sindsdien kijk ik ernaar. Het is een mooie fiets.
Ate Vegter, 12 november 2019
De zomer:
www.atevegter.wordpress.com/394
Vooruitziende blik van Koene, die mij onderstaand knipsel toestuurde op 5 november:
ate vegter 
Gefeliciteerd Ate – een prachtig verhaal bij een prachtige fiets!
LikeGeliked door 1 persoon