1608 Brief aan mijn broer

Lieve Wobbe,

Ik denk niet dat je deze brief kunt lezen, maar ik denk wel dat ik hem ga schrijven. Mocht ik het bij het verkeerde eind hebben en je dit nu wel leest, schrijf dan ook eens terug. Dat zou wat zijn, dat begrijp je. Je bent scherpzinnig genoeg om een manier te verzinnen waarop ik je brief dan binnen niet al te lange tijd onder ogen krijg.

Misschien moet ik toch schrijven je was scherpzinnig genoeg want je bent vandaag op de kop af twee jaar dood. Je bent na pa en ma de eerste van de kinderen die is overleden en dat is voor een eeuwige tweede toch ook iets. Wij zijn er allemaal nog, al had het niet veel gescheeld of je had gezelschap gekregen. Maar goed, we worden wel een dagje ouder en de tijd krijgt ons zeker te pakken, dus heb geduld. Er wordt aan gewerkt misschien, maar niet door ons.

Een van mijn eerste herinneringen aan jou is het moment waarop jij en Koene ieder een fiets kopen van jullie verdiende krantengeld, maar er is ook een foto waar jij en ik en moeder en Elsje en opa en opoe op staan. Die is gemaakt in Marum. Jij was er op de brommer heengegaan, vanuit Apeldoorn een hele rit, en wij waren in de Renault Dauphine gekomen met pa, die ook de foto maakte, vermoed ik.

Dan weet ik nog dat toen we verhuisden naar Rotterdam, jij een keer met pa mocht meerijden en dat je het maar een kippentuintje vond. Voor Rotterdamse begrippen viel het allemaal mee, maar er stonden geen vijf appelbomen en twee perenbomen, zoals in onze tuin in Apeldoorn. We hadden natuurlijk nooit naar Rotterdam moeten verhuizen, maar dat is een ander verhaal.

In Rotterdam sliep je op zolder, net als Bram, Ria en ik. Jouw kamer was naast die van Ria en tegenover de mijne. Jij hebt je kamer uitgebouwd, zodat de helft van het raam van de overloop nu op jouw kamer uitkwam. Het was tekenend voor jouw ambitieuze instelling dat je dat deed. Je wilde altijd verder, altijd beter, al dachten ze daar in het begin op school anders over: ‘Elk denkt zijn uil een valk te zijn…’ weet je nog dat Bajema dat tegen pa zei?

Volgens mij heb je hoog genoeg gevlogen en een scherp oog had je ook. Je wist precies wanneer het negen uur was en ik naar bed moest en je was niet te beroerd om dat tegen ma te zeggen. Toen ik protesteerde zei je dat je hard moest werken en goed wilde slapen en dat ik al moest slapen wanneer jij naar bed ging. Je was een jaar of negentien denk ik en ik net zo oud als Sofieke nu. Je had misschien wel gelijk, ik laat haar nu ook gemakkelijk te laat naar bed gaan.

Talloos zijn de herinneringen, er komt geen einde aan.

Ate Vegter, 26 november 2019

Michelle Obama:
www.atevegter.wordpress.com/408