1626 De verloren sleutelbos

Het onbegrijpelijke is gebeurd. Ik ben mijn sleutels kwijt. Juist ik, die daar zulke uitgesproken ideeën over heeft. Je moet namelijk al je sleutels aan één bos doen, je autosleutel, huissleutel en fietssleutel, dan gaan ze altijd met je mee en blijft het zoeken beperkt, want ook ik ben ze natuurlijk wel eens kwijt, maar dan zitten ze in een andere jas of ze liggen op de piano. Hou ze bij elkaar, dat is het motto.

Het gevaar is natuurlijk dat als je ze kwijt bent, dat je ze dan ook allemaal kwijt bent, werpen de single key aanhangers altijd tegen. Zij houden hun huis-, fiets- en autosleutel liever apart. Dat is waar, zeg ik dan, maar dat gebeurt zelden, omdat je ze altijd dicht bij je houdt. Nu is het onmogelijke toch gebeurd.

Ik was naar de sportschool geweest, wilde nog een beetje afvallen en zo, en ik kwam thuis. De achterdeur zat niet op slot dus ik dacht nog, ik moet wel mijn fiets op slot zetten ook al heb ik de huissleutel niet nodig. Dat was mijn laatste herinnerbare gedachte over de sleutels. Ik hing mijn jas op ging naar binnen. Lief en A. zaten koffie te drinken en ik schoof gezellig aan. Even later vertrok A. en ging ik mijn stukje doen.

Tegen twee uur deed ik mijn jas en mijn schoenen aan, want ik had een afspraak met Beter Horen voor het plaatsen van een gehoorapparaat. Ik tastte in mijn jaszak en keek op tafel en op de piano. Zag mijn sleutels niet direct. Verder gezocht. Ik zag mijn sleutels niet. We kregen bezoek, Piep kwam thuis, ik had de afspraak inmiddels al afgezegd, had al op alle mogelijke en onmogelijke plaatsten gekeken, maar mijn sleutels bleven weg. Ik appte A., die onmiddellijk in haar jas keek. Ook daar geen sleutels. Ik deelde het op Facebook en iemand raadde mij aan te bidden:

Heilige Antonius beste vrind
zorg dat ik mijn sleutels vind
want het is een grote strop
ik kan vandaag geen kant meer op

Nu maar afwachten. Ik heb een reservefietssleutel in mijn bureau en reservehuissleutels heb ik genoeg. Mijn reserveautosleutel ligt in de caravan, die in de opslag staat, bedacht ik toen. Ik belde met het opslagbedrijf, maar die wilde voor een sleutel geen twaalf caravans naar buiten rijden, want hij stond natuurlijk achteraan. Toen heb ik met mijn garage gebeld en die hebben een nieuwe sleutel besteld bij de Volvo. Duurt een paar dagen, maar dan is alles weer goed.

Nou ja bijna dan, want mijn sleutels zijn nog steeds weg. Zo zie je dat het onmogelijke zomaar kan gebeuren. Hoewel er toch een verklaring moet zijn. Zolang er geen verklaring is geloven we in een wonder. Maar welk? We tastten tot vanmorgen vroeg in het duister. Toen appte A. dat ze de sleutels gevonden had. In haar andere jas.

Heilige Antonius, dat is snel
Dank je, dank je, dankjewel.

Ate Vegter, 14 december 2019

Requiem voor een dooie mus:
www.atevegter.wordpress.com/426

Advertentie