Er daalde een enorme rust over mij, nu mijn sleutels weer teruggebracht waren. Het verbaasde mij al hoe erg je iets kunt missen, wanneer het verdwenen is, maar als het dan onverwacht weer opduikt is het emotioneel helemaal niet te overzien. En dit gaat dan alleen nog maar over sleutels.
Piep was naar school en nu moesten wij de ochtend zien door te komen. Lief had gelukkig al snel een plan: Zullen we naar de kringloop in Purmerend gaan? Ja, dat is een goed idee, dan rijden we gelijk even langs Beter Horen voor mijn oordopjes. En zo stapten we met een gevoel van onoverwinnelijke bravoure in onze bolide en startte ik de motor. Dan kon nu allemaal weer.
We reden naar de Noppes en verspreidden ons over de zaak. Ik keek eerst bij de boeken, toen bij de platen en toen bij de techniek. Ik zoek nog een echt goede platenspeler. Lief nam de kleren voor haar rekening. Na een uurtje was ik klaar en keek ik ook even bij de kleren. Ik had al snel een zwart pak en een bruine ribbroek gevonden die beide perfect pasten. Ik draag nooit bruine ribbroeken dus dit zou dan de eerste zijn. Vroeger op school droeg ik nog wel zwarte corduroy, maar dat is lang geleden.
Lief had ook nog wat gescoord en toen we met mijn handen vol naar de kassa liepen miste ik opeens mijn sjaaltje. Fuck! Ik had echt geen zin om weer te gaan zoeken, maar er zat niets anders op. Ik keek overal waar ik geweest was en vroeg nodeloos bij de servicebalie. Niemand had daar natuurlijk mijn sjaaltje afgegeven. Ik liep terug naar de kassa en we rekenden af.
Terwijl de medewerkster alle kleren ontdeed van de antidiefstalknoop, merkte ik dat ik mijn telefoon kwijt was. Fuck de buck! Niet nog een keer! Een sjaaltje kan nog maar mijn telefoon is natuurlijk wel serious shit! Ik kon hem nergens vinden. Heilige Antonius, nog een klus! Ik weet ook niet waarom, maar het moet altijd rijmen bij die gasten. Toen kreeg ik een ingeving. Ik pakte de bruine ribbroek van de balie en voelde in alle zakken. De medewerkster dacht dat ik de broek van haar antidiefstalmateriaal wilde ontdoen en berispte mij onmiddellijk, maar in dezelfde tijdgolf liet ik haar mijn telefoon zien. Ze knikte begrijpend o.
Mijn sjaaltje lag ook niet in de auto. Mijn laatste hoop vervloog met het starten van de motor. We reden via de Deen en een vriendschappelijk kopje koffie bij W. naar huis. Beter Horen waren we glad vergeten.
Ate Vegter, 15 december 2019
Een schip met ganzen:
www.atevegter.wordpress.com/427
ate vegter 
Hopelijk is de heilige Antonius ook nu voor jou aan het werk 😇 mooi stukje!
LikeGeliked door 1 persoon