Gisteren was het tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ik had er helemaal niet aan gedacht. Ik was gewoon boodschappen doen met mijn schoonmoeder, waarvan ik blij was dat ze nog in haar eentje was, want ik had in de krant gelezen dat het aantal tachtigjarigen was verdubbeld. ‘s Middags heb ik nog een rondje over de Vesting gelopen en tussendoor nog twee keer naar de fietsenmaker voor Sofieke’s fiets, waarna ik ging koken. Zo’n gewone dag was het.
’s Avonds zag ik dat mijn zus mijn moeder memoreerde op onze familiepagina. Mooie foto’s uit verschillende perioden van haar leven, dat voor een groot deel ook ons, ook mijn leven is. Ik kwam eigenlijk pas na het overlijden van mijn vader in 1985 dichter bij mijn moeder, meer gesprekken in haar huis in Rotterdam, meer begrip voor haar leven, haar keuzes, meer weemoed en vreugde over herinneringen aan haar.
Het gemakkelijkst zijn de herinneringen aan mijn moeder toen ik op de Mulo zat en zij voor de spiegel stond haar haar te kammen. Een eeuwig beeld dat nooit zal verdwijnen. Grote halen door het lange, dunne haar, met een speld in de mond. Tot aan het moment dat ze naar de kast reikte en een knot op haar hoofd plaatste waar ze haar eigen haar omheen drapeerde. Het haar op het hoofd van mijn moeder zat elke dag hetzelfde. Het zat elke dag netjes. Net als mijn moeder, altijd keurig. Zo ken ik mijn moeder weer, dacht ik dan.
Mijn moeder die als geen ander kon genieten van de zondag, met haar hoed op naar de kerk, zingen en luisteren naar de preek, tersluiks pepermunt delend. Zij was bedenk ik nu de enige in ons gezin die je niet in de rede viel wanneer je aan het woord was. Ze kon het beste luisteren van ons allemaal. Zij was de stabiele factor, de enige zonder dat onrustige Vegterbloed.
Sofieke werd geboren toen mijn moeder op de dag af 91,5 jaar was – 5 augustus en 5 februari zijn hun geboortedata. Ze hebben elkaar bijna anderhalf jaar gekend. Een mooie overlap voor twee mensen waar je in de geschiedenis tussenin staat. Sofieke refereert aan haar als de oma die dood is. Mijn schoonmoeder is dan gewoon oma, die wel alleen lijkt, maar dus eigenlijk met z’n tweeën is.
Ate Vegter, 9 januari 2020
ate vegter 