De dag is een mooie voorbereiding op de avond. Eerst maar eens de belangrijke dingen die veel tijd kosten afhandelen, zoals de krant, de bestuursvergadering en het verslag daarvan. Dan de lunch, de dochter en de wandeling.
’s Middags moet ik even langs de kaakchirurg in het Dijklander Ziekenhuis, maar de diagnose levert niks op. Ik ben het ook niet met hem eens over de oorzaak van de pijn, maar nadat ik dat twee keer heb gezegd, geef ik het op. Het is niet belangrijk. Wel opmerkelijk. Alsof iemand in de motorkap kijkt bij een lekke achterband. Waarom? Gelukkig is de pijn alweer gezakt. Op weg naar buiten kom ik een oude, verrimpelde, kromgebogen man tegen die vraagt waar hij kan roken. Ik kijk even om mij heen en leg hem dan uit dat je tegenwoordig nergens meer mag roken, alleen nog op de wc. Hij lacht kakelend en we lopen samen naar buiten, hij naar de gedoogzone en ik naar de auto.
Als we het dan toch over de Volvo hebben, ik ga nu even met Scherpje hun witte 240 ophalen bij Tom Poets. Hij staat er als nieuw te schitteren in de zon. Die schijnt niet maar door al dat witte licht raak je toch in de war. Ik word ook aangestoken door deze alles verzengende schoonheid en rijd de rooie naar de wasstraat. De wasstraat van Tom Poes is een echte geluksbeleving. Ga het maar een keer doen. Je zult er geen spijt van krijgen, tenzij je de ramen open laat staan.
Nu nog even de boodschappen en koken en eten en dan is het zover. Met mijn nieuwe bolide scheur ik naar de parkeergarage onder het stadhuis. Ik besluit nu eindelijk maar eens direct de goede uitgang te nemen en niet klakkeloos een trap op te banjeren en het gaat bijna goed. De leukste wandeling van de stad is die van de Opera naar de Kleine Komedie. Hier kom ik al veertig jaar. Er is nauwelijks iets veranderd en dat zal de komende veertig jaar hopelijk ook niet gebeuren.
De Kleine Komedie is zo vol dat we op de hoogste rij van het tweede balkon zitten. Nog nooit zat ik zo hoog. De eerste keer dat ik hier kwam in de jaren tachtig trad Brigitte Kaandorp op. Nu is het Hadewych Minis. Ze zingt prachtige liedjes van Nederlandse zangeressen. Het is een heerlijke avond. Mexico, Ik was toch je meisje, Amsterdam huilt, Lente, Samen zijn, Zing dan! Alles komt voorbij, zelfs het Limburgse Ich bin zo verleefd. Eén jammer: van Connie Vandenbos zingt ze Het is Genoeg. Dat had natuurlijk Ik ben gelukkig zonder jou moeten zijn. Maar goed. We hadden een hele leuke avond: dynamisch, vrolijk, gevoelig en verrassend theatraal. Ga maar kijken. Fijne dag. Rustig aan. Het is maar werk.
Ate Vegter, 22 januari 2020
ate vegter 