Arend kan een zekere mistroostigheid niet onderdrukken wanneer hij naar buiten kijkt. De tuin lijkt volkomen leeg, net als het nest achter hem en zijn snel kloppende vogelhartje in hem. Alles is leeg. Zo’n dag. Hij loopt naar buiten.
Hij maakt een foto van de leegheid. De laatste vogel vliegt het beeld uit. Nu heeft hij de tuin voor zichzelf. Een vreemde vogel in een vertrouwde ruimte. Het is net als met de landelijke tuinvogelteldag. Ze laten zich niet tellen. Ze doen alles of niets. Gelukkig zijn er mensen voor wie dat allemaal niet speelt. Die gaan gezellig zitten turven. Kopje koffie erbij, niet dubbeltellen en op tijd doorgeven.
Arend zit zo niet in elkaar. Hij slaat graag zijn vleugels uit, is nieuwsgierig, hoort veel vogelgeluiden om zich heen, ook bekende en vertrouwde, maar kan er geen naam aan vastknopen. Ja, Onald en Trijn, die hier met het Wik, Wek en Wak altijd komen zwemmen, weer of geen weer, die kent iedereen.
Arend voelt zich treurig en verdrietig. Iepiep is gisteravond met Eppie en Okkie meegegaan en de stilte die rest in het nest is van een oorverdovende kracht. Als je niet beter zou weten dan zou je bijna denken aan een stilte voor de storm en als je dan het weerbericht zou volgen dan zou dat je vertellen dat dat allemaal zondag en maandag gaat gebeuren.
Het kan Arend niet schelen. Het kan hem niet druk genoeg worden, maar voor vandaag heeft hij daar niets aan, Nu voelt de tuin, het nest en z’n hartje, daar heb je ze weer, leeg. Gelukkig kan hij uitkijken naar gezelligheid later op de dag, wanneer hij ook Iepiep weer terug zal zien. Tot dan duurt de dag hem te lang. Gelukkig is er een krant.
Ate Vegter, 8 februari
ate vegter 