Het is een fraaie pianowinkel, midden in de oude stad. Alle piano’s zijn aan de kant geschoven op een kleine, prachtige, zwarte vleugel na. Het is een baby grand piano, zoals de Engelsen zeggen. Eromheen klapstoelen waarop wij straks kunnen applaudisseren. De kleinste concertzaal van Monnickendam noemt Kees de Baat het in zijn welkomstwoord.
Vanmiddag spelen Anton en Wendy Franse chansons. Als welkom klinken de vertrouwde, warme klanken van Edith Piaffs Milord terwijl we gaan zitten. Applaus klatert. We gaan beginnen. Ne me quitte pas, Les vieux amants, She, hoe Frans is dat eigenlijk? Ja, we horen ook Engels, Italiaans en Nederlands voorbijkomen maar de sfeer is Frans, net als de catering met wijn, kaas en stokbrood.
We luisteren samen. Het is druk en een beetje benauwd en we zitten wat krap in de kleine pianostudio en we kunnen niet weg, maar juist dat ongemak geeft ook een gevoel van verbondenheid, alsof we hier samen in quarantaine zitten, wat gelukkig geenszins het geval is. We luisteren en luisteren en ieder raakt op zijn of haar eigen moment ontroerd.
Het is een mooi stel, die Anton en Wendy. Ze spelen drie sessie van ongeveer zes nummer en nemen ons mee op een mooie reis door ons eigen muzikale verleden. Wat hoor je toch weinig Franse muziek op de radio, ja heel af en toe Wende Snijders of Hadewych Minis, maar gelukkig kunnen we hier en nu in ons oude Monnickendam ons hart ophalen en groot is ons geluk als op het laatst ook onze eigen Vincent nog een coupletje meezingt
Daar klinkt voor de laatste keer het applaus en daar is Kees met de bloemen en een mooi slotwoord. En dan is een mooie middag zomaar voorbij, zoals alles zomaar voorbijgaat, ook het leven zelf. Gelukkig kun je Chansons d’Anton & Wendy altijd boeken voor een feestje, een gezellige receptie, een eigen huiskamerconcert of een intieme uitvaart.
Een lastig stukje:
www.atevegter.wordpress.com/506
