1710 Een oud verhaal

Goed. Ik schrijf nu dus ook stukjes voor de krant van Noord-Holland en Waterland en een van de gewaardeerde abonnees uit Purmerend herkent mijn naam van vroeger, van de Mulo in Rotterdam, 1966. Nu is er maar één Ate Vegter op deze wereld omdat mijn achternaam van mijn vader komt en mijn voornaam uit mijn moeders familie. Er zijn bijvoorbeeld wel talloze Koene Vegters, omdat daarbij voor- en achternaam van vaders kant komt, maar dat terzijde.

Zijn gok dat ik ben wie ik was is dus goed. Hij stuurt een berichtje en we maken een afspraak in het Purmerends Museum. Het is spannend en een beetje onwennig, maar ik vind het ook leuk, al merk ik dat ik me er wel op wil kleden, want voor het oog van het verleden wil je er natuurlijk wel behoorlijk uitzien. Alsof alles toch nog goed gekomen is.

De ontvangst is hartelijk en al herken ik hem niet gelijk, toch voelt zijn hele aanwezigheid vertrouwd en we vinden het bijzonder elkaar na zo lange tijd weer te ontmoeten. Om een beetje te wennen gaan we eerst maar even door het museum, wat toevallig ook over het verleden gaat en zo komen we al een beetje in de stemming.

Dan gaan we lunchen aan de overkant. We bestellen kroketten met brood en een uitsmijter, twee typische lunchgerechten voor jongens van onze leeftijd en zo komt het gesprek moeiteloos op gang. Hij weet nog dat ik ooit een vervelend ventje was en ik weet nog heel veel namen van leraren en zo vullen onze geheugens elkaar aan. Talloze klasgenoten komen voorbij, ook het meisje met de mooie benen en de jongen die zo tragisch verongelukte op de Statenlaan.

We vertellen ook over het leven na de Mulo en het is bijzonder hoe veel er kan gebeuren terwijl alles toch hetzelfde blijft. Het meest intrigerende vind ik nog dat alles waar we over praten ook echt voorbij is. Twee levens niet langer dan een uitsmijter en twee kroketten. We nemen na de koffie afscheid met het voornemen elkaar nog weer eens terug te zien. Ik loop naar de Volvo en rij zo mijn eigen leven van hier en nu weer binnen.

Advertentie