We zijn een beetje aan het verbouwen. De kamers opnieuw geschilderd en de tv op een andere plek. Nu moet er een kastje komen op de oude plek van de tv, want ja, leegte, dat is ook zo wat. Op Marktplaats vinden we een leuk kastje dat precies past in het nieuwe concept. Ik bied de vraagprijs. Het kastje is nu van ons. Als je iets wil hebben, een huis of een kastje, biedt minimaal de vraagprijs, dan is het van jou. Niet altijd, maar soms toch. Goed. Het kastje is nu van ons, maar nog niet hier. Het staat nog in Oegstgeest. Oegstgeest, Jan Wolkers, vroeger, jeugd, gereformeerd, vader, moeder, tillenbeest, terug naar Oegstgeest.
Sst! Niet verder vertellen! We gaan naar Oegstgeest! We moeten op zondag toch in de buurt zijn voor een andere afspraak en daarom spreken we af op zondagmiddag. We halen eerst het kastje op. Het past precies in de Volvo, zoals als alles tot nu toe. Dan rijden we door naar de Deutzstraat. Ik voel een lichte spanning. Ik bereid me voor op de teleurstelling van het nieuwe, het verlorene en het veranderde, maar het valt mee.
De sfeer van de straat kan ik nog aardig oppikken. De garage is weg, maar op de muur van de nu ontstane parkeerplaats staat een tekst van Jan, nu al weer dertien jaar dood. Ik zet er mijn Volvo graag neer. Ik loop langs de huizen. Weet het nummer niet uit m’n hoofd, maar loop als vanzelf naar nummer zeven, het geboortehuis van Jan. De oude winkel in koloniale waren, met ‘de grote stopflessen met lombok, kroepoek udang, trassi, vanillestokjes, pijpkaneel, wonderlijke gedroogde gewassen en bleke grillige knolletjes’ is niet meer. In plaats daarvan een kale winkelruit met daarop in sierlijke letters Terug naar Oegstgeest. Het voelt als een welkom aan alle lezers. Het is nu een sushi restaurant, Kin Sushi Oegstgeest, open op donderdag t/m zondag, 16-21 uur. Ik loop door naar de Geversstraat, waar op de hoek F.B. Hotz woonde. Dan loop ik weer terug naar de auto. Hij start moeiteloos als altijd.
ate vegter 