1739 Palingsound

Het loopt hier op rolletjes met al dat thuiswerken. Lief zit in de keuken te zoomvergaderen en Piep zit in de werkkamer met konijn Micky op het bureau in de digitale leeromgeving van groep zeven. Ik zorg voor de koffie en de limonade. Niet al te veel versnaperingen want we zijn aan het afvallen.

Daar gaat mijn telefoon en komt mijn pianoleraar inzoomen met de pianolessen. Het is een beetje veel tegelijk maar kennelijk is 10 uur ’s morgens een populaire tijd om af te spreken. Het gaat verrassend goed, hij is goed te verstaan, al komt de piano niet helemaal helder door. Ik speel wat van Abba en de Earring, mooie liedjes, waarbij normaal gesproken alle deuren dichtgaan, maar nu is iedereen te druk om te luisteren.

’s Middags heb ik dan een wat lichter programma en ik wil even naar de Kamerdebatten kijken, maar blijf steken bij een documentaire over The Cats. Het is nog steeds lekkere muziek, ze werden niet voor niets de tweede Beatles genoemd, maar ik leer nu ook dat Volendam komt van een veulen dat ooit uit de Zuiderzee kwam, dat de naam The Cats afkomstig is van de bijnaam van Piet Veerman, de Poes, en dat de naam Palingsound gemunt is door wie anders dan Joost den Draaijer, omdat de manager van The Cats altijd een bosje paling meenam voor de discjockeys van Radio Veronica. Ook hoor ik de verhalen over Why, Marian, Where have I been wrong, de meest verkochte single One way wind en Lea, een liedje over een helaas veel te vroeg gestorven fan van het eerste uur.

Het is mooi om die ouwe knarren al die verhalen over hun succesvolle jongensjaren te horen vertellen, hoe ze avond aan avond in dat rotbusje zaten en hoe vaak ze gestopt zijn, hoe het mis ging en hoe het weer goed kwam. Ik zet de tv uit en ga een ommetje maken, maar vraag me toch af of dat veulen niet gewoon afkomstig was van het Paard van Marken.