1758 De oncoloog

De lucht is blauwer dan ooit en het gras groener dan bij de buren. Ik zie een klein vliegtuigje, ver weg en hoog in de lucht alsof het op weg is naar de hemel. Ik zie een stipje en twee streepjes steeds kleiner worden, maar ze verdwijnen niet.

De vogels zingen dat het een lome lust is en de lucht trilt een beetje, al is het nog lang geen zomer. Het is een graad of zeventien hier en tegen de twintig in Limburg. O, ooit nog een keer naar Limburg te gaan en langs de Maas en de heuvels te rijden, door ons enige eigen buitenland.

De warmte kruipt in mijn kleren, maar ik weet dat het met een T-shirt alleen nog te koud is. De kinderen spelen op straat en de grote mensen blijven maar binnen. Ik heb vanmorgen een ommetje gemaakt en gezien dat het hier nog steeds prachtig is, langs het water van de haven, langs de vesting, zelfs langs het groene hart, ja wij hebben hier ook een heel klein groen hartje, voor de wandelingen. Ik kom thuis en ik heb Piep even geholpen met rekenen en daarna heb ik koffie gezet en ingeschonken.

Dan gaat de telefoon. De oncoloog. Ik wist dat hij zou bellen. Ik mocht niet naar het ziekenhuis komen. Hij is vriendelijk en rustig, eerlijk en nuchter. Een oncoloog liegt niet. We praten wat. Dan komt hij ter zake. Mijn bloed is geprikt. Mijn waarde is opgelopen. Hij wil meer beeld. Hij wil een scan laten maken. Twee. Daarna volgt de verdere behandeling. Ik voel mij goed en ik voel mij fit, maar iemand knabbelt aan mijn tijd. Ik vraag mij af hoeveel voorjaren ik nog heb. Hoeveel lentes zal mijn pensioen nog duren? Of zal het alleen nog maar winter zijn voordat ik halsoverkop het totaal uitgestorven hiernamaals binnen donder? Laten we geen haast maken. Niet overdrijven. Ik heb nog altijd alle tijd. Even later krijg ik zomaar een bos roze rozen. Zomaar.

Ate, 23 april 2020