1809 Stille schoonheid

Het is me al vaker opgevallen, maar onderweg naar Purmerend zie ik het opnieuw. Het begint al in Monnickendam. Er is niet gemaaid. Hele stukken berm bloeien uitbundig alsof het voorjaar is. Het leven vecht zich groen en geel omhoog in bloesem en bloem. Grassen die altijd gemaaid werden, komen nu eindelijk tot leven. Wildgroei, ik vind het prachtig. Hier en daar is nog een klein strookje gemaaid, voor de veiligheid van het verkeer, of misschien alleen maar voor het contrast.

Alle maaiende burgertruttigheid van de vorige eeuw wordt nu eindelijk ook door de gemeentelijke groenvoorzieningen losgelaten, alsof het land bevrijd is van het mes van de wrede maaier. Sommige mensen storen zich eraan, omdat het niet netjes zou zijn. Dat kan ik wel begrijpen, maar het is van een voorbije tijd. Nu staan de bloemetjes en de bijtjes centraal in de biodiversiteit van het gewone leven.

We gaan een hapje eten bij De Jutter in Purmerend. We hebben keurig gereserveerd en iedereen houdt zich mooi aan het protocol en het eten is lekker en we hebben het goed met eenvoudig geluk. Even later zie ik het personeel buiten een lange kabel leggen door alle tafels en stoelen. Tegen diefstal, schiet het door mij heen. Ik schrik ervan. Ik ben naïef.

In deze idyllische omgeving, waar stad en land elkaar elleboogstoten, waar je getroost wordt en tot rust komt, waar de natuur haar mooiste weidelandschap aan de mens toont. En wat doet de mens? Hij loert op zijn kans en kijkt of alles wel goed vast zit en zo niet, dan neemt hij van dit terras vier stoelen en een tafel mee naar huis. Hij zet ze in de tuin en gaat er op zitten, om zich samen met zijn vrienden te beklagen over deze barre, boze wereld. Ik kan het niet begrijpen en toch zie ik het gebeuren. Ik rij naar huis met een kleine kater, terwijl ik niets gedronken heb. Wie doet dit soort dingen? De berm zwijgt in al haar uitbundige schoonheid.

 

Ate Vegter, 13 juni 2020

 

www.atevegter.wordpress.com