1826 Tommy en Lilly

Het zijn geen gemakkelijke tijden voor Tommy. De eerste drie jaar heeft hij het relatief goed, al heeft hij geen idee hoe prettig zijn leventje eigenlijk is. Er zijn weliswaar twee konijnen maar nu is er nog maar een en die heeft ook het eeuwige leven niet en dan ben ik hier mooi de baas. Je weet niet of-ie het denkt maar het zou kunnen. Ik ben het wel met je eens dat het waarschijnlijker is dat-ie het niet denkt en dat poezen meer in het hier en nu leven dan wij.

In ieder geval zijn er geen problemen tussen Micky en Tommy. Ze negeren elkaar meestal, snuffelen af en toe een beetje aan elkaar, maar het is net als in een goed huwelijk, ze doen hun eigen ding, laten de ander met rust en gebruiken de maaltijden gezamenlijk. Dat laatste komt omdat ik die maaltijden op dezelfde tijd serveer. Het is ook meer dat ze tegelijk eten dan echt samen.

Dat eten is een ritueel van de ochtend. Ik geef ze na het opstaan als eerste te eten, hoe vroeg het ook is, en ze vinden het altijd lekker. Tommy geeft dan kopjes en Micky bromt wat. Die let eigenlijk alleen op vliegtuigen en rent dan naar binnen. Zo dreutelt alles verder en sleept het leven zich van dag tot dag voort in zacht zoete, soepele gezapigheid.

Totdat Lilly op de proppen komt. Nu een paar weken geleden. Lilly is een jong katje met verse batterijen die overal achteraan rent. Als het beweegt, is het voor Lilly. Tommy vindt dat maar matig interessant tot hoogst irritant. Hij haalt uit en blaast naar haar waarop Lilly hoog opspringt en afdruipt, maar dan vanuit een andere invalshoek toch weer toenadering zoekt. Om gek van te worden. Zo is Tommy de laatste tijd aanzienlijk meer buitenshuis en behoorlijk afgevallen. Ik weet niet of hij naar de kroeg gaat, maar het is hetzelfde idee. Hij komt ’s morgens tegen etenstijd weer aangelopen alsof er niets aan de hand is. Vandaag is hij heel laat en ik maak me een beetje zorgen. Ik loop naar achter in de tuin of ik hem al in het water zie drijven. Het komt goed, hij komt wel terug, mantra ik mezelf tot rust.

Even later komt hij aanmiauwen of er niets aan de hand is, behalve honger. Hij gaat eten en daarna even liggen. En dan gebeurt er een klein wonder. Lilly gaat bij hem liggen. Het is net of je Israël met de Palestijnen aan tafel ziet zitten, maar ze liggen zowaar bij elkaar op een kussen. Nog niet verstrengeld maar toch al wel binnen anderhalve meter zonder elkaar de tent uit te vechten. Nu zijn de verkennende onderhandelingen begonnen. We wachten rustig af en houden je op de hoogte. Fijne dag. Rustig aan.

Ate Vegter, 30 juni 2020