Er hangt een vreemde stilte in de lucht. Een vreemde stilte met alleen het geruis van bladeren en een enkele tjiftjaf en de koekeloeres, die hoor je anders ook niet vaak meer, maar het zijn niet zozeer de vogelgeluiden die de stilte diepte geven als wel het ontbreken van een ritme dat ons de laatste dagen zo vertrouwd is geworden en eens te meer bedenk ik dat je niet te snel moet wennen aan wat er opeens overdadig is, want voor je het weet is het ook weer verdwenen en nu weet ik weer wat het dan is wat ik hier zit te missen. Het is het ritme van de regen, dat zachtjes tikt op het caravanraam.
Het zijn mooie dagen hier in Lemele. Eergisteren worden we vergast op een nieuwe camper die rakelings langs de Volvo scheurt, ruggelings langs mijn stoel, dus ik kan het ook niet goed zien maar Lief ziet onmiddellijk dat de vrouw achter het stuur zit en complimenteert haar stoere rijvaardigheid. Even later zijn ze geïnstalleerd en zien we de man frisbeeën met een meisje van Pieps leeftijd. Wij voelen allemaal een grote aantrekkingskracht en Piep wil wel toenadering maar durft nog niet. Na even moed verzamelen lopen we erheen. Lente, zo heet het meisje weten wij nu, loopt ook al gelijk deze kant op en geen ontmoeting is vanzelfsprekender, zodat wij grote mensen ons discreet terugtrekken.
De volgende dag gaan we met de hele camperfamilie naar Ponypark Slagharen, wat al lang niet meer zo heet en waar de pony’s vervangen zijn door het wilde westen met de vrije val en de goldrush achtbaan. De rijen zijn acceptabel en het vertier maakt de kinderen dol van de adrenaline: ‘Ik zweefde! Ik zweefde gewoon! Ik raakte niet eens de stoel aan!’ Een heerlijke dag met poffertjes, pizzapunten en angstaanjagende hoogtepunten.
Ate Vegter, 8 juli 2020
lees meer op
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 
Hoi Ate, je lieve Lief en alweer zo grote Piep! Wat kun je toch heerlijk en grappig schrijven. Als ik over Piep en Lente lees, denk ik aan die week in de Dordogne, toen we even buren waren. Het was voor ons twee wel eerst voorzichtig aftasten, want even deed je me denken aan mijn werk, maar dat was gelukkig snel voorbij. Toen raakte ik gecharmeerd van je lief, daar kun je je wel iets bij voorstellen, en Piep en onze dochter vonden elkaar. Leuk was dat. Aan het eind van die week vonden we het alledrie zo jammer dat jullie weer gingen. Ik kwam laatst foto’s tegen van onze dochters bij de geiten, op het terrein en bij ons aan tafel. Wil je die hebben? En zo ja, naar waar verstuur ik die?
Liefs,
Teti
LikeLike
Hoi Teti,
Wat leuk! Ja, ik weet het ook nog goed, met die mooie rondleiding over het terrein, met de geitjes achter ons aan. Leuk als je de foto’s wilt opsturen. Ons adres is atevegter@hotmail.com. Ik ben inmiddels met pensioen, dus we zijn ook geen collega’s meer!
Groetjes,
Ate
LikeLike