In de jaren vijftig woon ik in Apeldoorn, Zwolseweg 78. Het is een gelukkige tijd en mijn vader draagt altijd een wit overhemd, zowel door de week als op zondag. Mijn moeder stoomt zijn pakken en maakt stoofpeertjes en appelmoes. We hebben een Opel Olympia en in de straat staat een Ford Zephyr en een grijze Volvo kattenrug. Op verjaardagen eten we Haagse bluf.
We gaan in de zomer op de fiets naar het bos bramen plukken en in de winter vieren we Sinterklaas met een grote witte teil met kadootjes met een laken er overheen. Het is dezelfde teil waarin mijn moeder de was doet en waarin wij op zaterdag in bad gedaan worden. Daarna moeten we onder de hoogtezon en krijgen we een lepel levertraan. Wij zijn zo gezond als een vis.
Vakantie kennen we niet in de zin dat we verre reizen maken, maar wel ruilen we regelmatig ons huis met mensen die aan de kust wonen. Ik herinner mij Renesse, vlak bij het centrum en ik weet ook nog wel dat we naar Katwijk gaan en Noordwijk.
Er zit tegenwoordig in mijn Skechers meer memory foam dan in mijn hoofd., maar ik weet nog wel dat we in 1959 een huis ruilen met een gezin uit de Braziliëlaan in Overveen. Een hele karakteristieke laan, met aan het einde een splitsing, dat is het Mauritsplein, het Joan Mauritsplein zie ik vanmiddag, want ik ben er even heen gereden. Joan Maurits, bijgenaamd de Braziliaan, was Graaf van Nassau en gouverneur van Nederlands Brazilië, vandaar de Braziliëlaan. In de buurt ook de Pernambucolaan en de Cearalaan, allemaal streken in voormalig Nederlands Brazilië.
Ik parkeer de Volvo bij nummer 6 en loop terug naar nummer 11. Hier is het. Ik weet het zeker. Ik maak een foto en begin dan te twijfelen. Maak ook foto’s van nummer 10, 3, 18 en 29, allemaal hoekhuizen, want het is zeker weten een hoekhuis. Het is nummer 6, weet mijn broer later, ik had mij maar om hoeven draaien, ik stond pal voor de deur. Ik kan mij er verder weinig van herinneren, behalve dat het absoluut verboden is om in de kasten te snuffelen. Gewoon kijken mag niet eens. Vanaf de Braziliëlaan is het in de Opel Olympia ruim tien minuten rijden naar het strand, waar je in die tijd gratis kan parkeren. Na de Opel komt een Renault Dauphine, waarmee we in 1961 naar Rotterdam verhuizen. In Rotterdam hebben we nooit meer ons huis geruild maar gaan we met de grijze Eend naar het strand van Oostvoorne.
Ate Vegter, 14 juli 2020
ate vegter 