1859 J.M.A. Biesheuvel 1939-2020

Maarten Biesheuvel is overleden. Een groot schrijver is heengegaan. Komt nooit meer terug. Ik vond het al heel sneu voor hem dat zijn Eva, die hem zo goed verzorgde, eerder overleed dan hij. Er is geen schrijver die meer ontroering teweegbrengt dan juist deze virtuoze, kwetsbare en merkwaardige J.M.A. Biesheuvel.

Hij komt op in dezelfde tijd als Maarten ’t Hart. Op 2 juni 1978 koop ik De Weg naar het Licht en op 19 juni 1979 Een Vlucht Regenwulpen. Ik studeer in die tijd psychologie in Leiden. Het zijn mooie boeken voor een studentenkamer en we bespreken ook nog wel eens boeken in groepjes, wat ik eigenlijk een hopeloze onderneming vind. Al die meningen doen afbreuk aan mijn beleving van het boek zelf, maar het helpt wel je het boek te herinneren. Zo weet ik dat ik ook Opwaaiende Zomerjurken van Oek de Jong in een groepje besproken heb.

De beide Maartens zullen een stevige en onbetwiste plek in de Nederlandse literatuur veroveren. Ieder op zijn eigen wijze. Maarten als enthousiaste bioloog en kritische kerkverlater en Maarten als humoristische krankzinnige, die gelukkig meer dan genoeg inkt in zijn pen heeft om het allemaal op te schrijven. Gek mocht je hem niet noemen, maar het leven was wel heel zwaar voor hem en hij bekommerde zich ook over zichzelf en kon zich op een humoristische wijze droevig uitlaten over de somberheid van zijn bestaan. Er zijn niet veel schrijvers, behalve misschien Hans Dorrestijn waarbij humor en somberheid samengaan, al is het bij Hans meer onzekerheid en liedjes dan somberheid en verhalen, als ik zo vrij mag zijn.

Gelukkig heeft Maarten Eva ontmoet die zo goed voor hem is dat het leven draaglijk wordt en gelukkig heeft hij ook altijd (misschien niet altijd) de kracht gevonden om zijn opmerkelijke verhalen, te beginnen met Brommer op Zee, op te schrijven. Neem de moeite en ga Biesheuvel lezen voor het te laat is!

Ate Vegter, 2 augustus 2020

www.atevegter.wordpress.com

 

 

 

Advertentie