Dinsdag is de meest doordeweekse dag van de week. Het is de dag waarop de meeste mensen werken en de dag waarop de productie het hoogst is. Voor de gepensioneerde is het een rustige dag met overzicht, want nu komt hij aan lezen toe en die paar kleine klusjes. Kortom een heerlijke dag zonder gezeur aan je hoofd.
Hoe anders is dat in de vakantie wanneer je met een verbouwing bezig bent. Dan kan het wel honderd keer dinsdag zijn, maar rustig wordt het nooit, terwijl je dat als bejaarde zo nodig hebt, het liefst tegen de verveling aan, maar ja, als het leven er zo uitziet als wij wensen, dan is dat misschien prettig voor de een, maar een hel voor de ander.
De dag begint met de sloop van het dak van het klompenhok, waar de piano staat. We hebben het helemaal ontruimd en nu mag het licht erin vallen. Het is aardig om zo alvast een voorschot te krijgen hoe het straks wordt en fijn dat het niet regent.
In de middag is het tijd om met vijf kinderen naar Jumpskillz te gaan in Purmerend. Het is een gezellig uitje, maar na drie kilometer stel ik in de auto twee nieuwe regels in: niet gillen en niet klagen, want het is een oorverdovende teringherrie en tussendoor zeuren ze tegen elkaar, o er zit wat op je kin, o je mag niet met je voet op de bank. Ik moet echt streng optreden, hoewel dat helemaal niet in mijn aard ligt, maar anders word ik er strontsacherijnig van, wat wel altijd lekker soepel gaat.
Ze blijven even stil, maar na een paar minuten loopt het weer op. Nu hoef ik alleen nog maar mijn hand op te steken en het gekrijs verstomt onmiddellijk tot aangenaam en vriendelijk gebabbel. Zo heb ik ze graag. In de springhal leven ze zich lekker uit en na afloop zet ik ze uitgeput op straat. Hupsakee, weg ermee! Nu moeten ze weer wat anders verzinnen. Nog even en de scholen beginnen weer.
Daarna scoor ik een nieuwe parasol bij Tuincentrum Overvecht en wanneer ik dan thuiskom zie ik dat de steeg vol met troep staat, afkomstig van het dak van het klompenhok. Ik zet de Volvo wat dichterbij en laad alles in. Ik merk dat ik geniet van het rustige tempo en de 240 raakt steeds voller tot er geen latje meer bij past. Morgen breng ik alles naar de milieustraat. Een uurtje in de rij en hupsakee, weg ermee! Alles voor het miljee!
Ate Vegter, 7 augustus 2020
ate vegter 
Mooi verhaal, maar… Je doet toch geen unicycle weg?!
LikeGeliked door 1 persoon
zit geeneens een stuur op!
LikeLike