Het is stil in de tuin. Het groen is schoongewassen door de regen en alle geluid lijkt meegenomen. Een enkele vogel laat zich nog horen. Fluiten of zingen kun je het niet noemen. Kwee, kwee, roept hij. In de verte hoor ik de stad, wat banden en een bus, gehuld in stilte. Een buurman legt een plankje neer. Twiet-twiet-twiet, verder niet.
De mensen zijn weer aan het werk of naar school. Thuis is voor ons ouderen, bejaarden en gepensioneerden. Niemand wil oud zijn natuurlijk. Met pensioen zouden ze wel willen, maar ze moeten nog even. Ik lach erom. Het is een groot genoegen oud te zijn en in ruime mate te kunnen doen en vooral laten wat je zelf wil.
Ik voel me nog niet oud. Ik fiets nog lekker en loop over de Vesting. Ik doe de boodschappen met mijn schoonmoeder en lees de krant. Ik voel me niet veel ouder dan 17. Ook al is het vijftig jaar later, de Rolling Stones klinken nog prima. Ik voel me ook niet zo kwetsbaar als ik hoor dat ik ben. Misschien ben ik wel dubbel kwetsbaar, maar ik merk er weinig van.
Ik weet hoe lang anderhalve meter is en waar mijn elleboog zit en ik kan nog zelf mijn handen wassen en een mondkapje opdoen. Ik neem geen risico. Omdat ik niet meer werk kom ik vrij weinig mensen tegen en die ik tegenkom ken ik al wat langer. Ik ben voorzichtig en het zou mij verbazen wanneer ik besmet zou raken, net zo goed als andere mensen die besmet zijn verbaasd zijn geweest.
Ik mag dan kwetsbaar zijn en oud, ha ha, ik voel mij in een bevoorrechte positie ten opzichte van al die jonge mensen die van de ene op de andere dag hun baan of inkomen zijn kwijtgeraakt. Jonge, niet kwetsbare mensen, keihard geraakt, die nu plotseling ongewild thuis zitten en ten einde raad zijn. Zij verdienen je steun en aandacht. Ga uit eten! Verspil je geld! Laat mij maar lekker rommelen en genieten van de stilte en de ouderdom.
Ate Vegter, 22 augustus 2020
ate vegter 