1882 Comfort zone (UIT)

Vanmorgen heb ik weer eens ervaren hoe bijzonder het is om iets te doen wat buiten je comfort zone ligt. Het is bijzonder frustrerend om het te doen en het is heel bevredigend om het af te hebben. Ik kom er meestal niet zonder rampspoed doorheen. Duizelingen, paniekaanvallen, woede-uitbarstingen, regel één is dat ik alleen ben wanneer ik uit mijn zone ga. Dat is prettiger voor iedereen, want anders ontplof ik en denkt de ander dat het iets met haar of hem te maken heeft. Dat is helemaal niet het geval het is alleen maar dat nu voor de derde keer dat bitje uit m’n Bosch valt terwijl ik boven op een wankel trappetje sta, wat al een hele verbetering is want ik ben begonnen op twee krukjes, totdat dat bijna misging.

Goed. Zoals jullie weten hebben wij sinds kort een lichtkoepeltje in de pianobar georganiseerd en ik moet zeggen, het is er nu lekker licht. Dat is ook precies wat wij wilden, maar je wil dat niet per se altijd. Vandaar dat wij bij de koepel om de zon door te laten ook een zonwering hebben besteld, om de zon weer tegen te houden. Onze klussenman adviseert ons om de zonwering er zelf maar in te zetten.

Ik voel geen enkele aanvechting in die richtring maar vanmorgen, wanneer iedereen weg, de koffie op en de krant uit is, ligt dat ding mij opeens in de weg. Het is natuurlijk een klusje van niks. Ik pak de zonwering uit en leg alles op een logische volgorde. Dat snap ik. Het ding zelf, lijsten waar ie op heen en weer gaat en de afstandsbediening. Op de zonwering zit een klein zonnepaneeltje waar hij stroom van krijgt. Dat is geld vragen aan iemand die er niet in mag, maar goed.

Ik begin voortvarend en het gaat ook eigenlijk prima. Alleen moet ik heel goed kijken. Het sluit en past allemaal precies en ik raak zo enthousiast dat ik mij verstap en bijna van een krukje flikker. Dan pak ik de trap. Waarom bedenk ik dat niet eerder? Werken boven je macht is geen feest maar geeft wel voldoening. Het past perfect en hangt strak als een coke lijntje. Nu de batterijen in de afstandsbediening en hop: prrrrrrr heen en prrrrrrr terug, een prachtig geluid. Open, dicht, halverwege, alles kan. Laat nu de zon maar komen. Hij komt er niet meer in. Wij gaan alleen open bij mooie wolkenluchten.

Ate Vegter, 25 augustus 2020

www.atevegter.wordpress.com

.