1899 Naar de apotheek

Ik moet even naar de apotheek. Ik ga graag naar de apotheek, want dan kan ik terugdenken aan mijn moeder. Wanneer wij in Rotterdam wonen en ik een jaar of tien ben moet ik heel vaak voor mijn moeder naar de apotheek, de Schiebroekse Apotheek aan de Uitweg, tegenover het nieuwe Shellstation. Hij zit daar nu niet meer. Hij is verhuisd naar de overkant op het hoekje waar vroeger een gordijnstoffenzaak en een slager zat. Daar zit nu de nieuwe, grote Schiebroekse Apotheek, maar daar ben ik nog nooit geweest. 

Ik moet meestal tussen vijf en zes naar de apotheek want dat heeft de dokter gezegd: vanaf vijf uur kunt u de medicijnen ophalen, mevrouw Vegter. Die dokter is dokter Van der Lugt aan de Straatweg. Een lange, stoïcijnse man, helemaal niet het type van mijn moeder. Die houdt meer van uitbundige figuren zoals mijn vader en dokter Wouters, waarmee ze op 21 mei 1953 ‘s middags om vier uur hoogzwanger in zijn groene open sportwagen met het haar in de wind door Apeldoorn scheurt op weg naar het ziekenhuis om daar om tien voor zes van mij te bevallen. Dat is nog langer geleden, 1953, maar zo kan ik in 1963 mooi het recept van Vegter ophalen, want dat is wat ik moet zeggen, het recept van Vegter. Dan krijg ik meestal een doosje of een flesje mee, of een tasje met van alles. 

Ik heb geen idee wat voor medicijnen mijn moeder allemaal slikt, alleen die zenuwdrank ken ik goed. Een bruin flesje met een zwarte dop waar ze ’s morgens altijd en overdag soms een slokje van neemt en waarvan ze in paniek raakt als die opraakt. O, hij is bijna op! Snel Dirk, bel de dokter, dan kan Ate het vanmiddag nog ophalen. Mijn vader belt dan met de dokter en dan is het weer geregeld en zo loop ik vaak naar huis met een bruin flesje zenuwdrank, rondslingerend in een tasje van de apotheek, want niemand maakt zich dan nog zorgen over plastic soep en ik vind het altijd een leuk loopje. Ik ervaar mijn moeder helemaal niet als nerveus, maar dat komt dus door dat bruine flesje, weet ik nu.

Ik ga ook altijd even op de wegschaal staan in de apotheek. Dat is zo’n weegschaal met een verschuifbaar gewicht, wat je dan in balans moet brengen en dan staat-ie op 33 want zoveel weeg ik in die tijd. Kom daar nu eens om. Ook nu probeer ik de tijd terug te halen door mij in de apotheek aan de balie te melden met de tekst: het recept van Vegter, maar het arme meisje verstaat mij niet goed en vraagt naar mijn geboortedatum en ik zeg 21 mei 1953, je weet wel, die dag dat mijn moeder met dokter Wouters in zijn groene open sportwagen met het haar in de wind door Apeldoorn scheurt op weg naar het ziekenhuis om daar van mij te bevallen, maar dat vertel ik haar allemaal niet.

Ate Vegter, 11 september 2020

www.atevegter.wordpress.com

Advertentie