Mijn telefoon zoemt. Ik heb een berichtje: ’Je bent in de afgelopen veertien dagen niet in contact geweest met iemand die besmet is door het coronavirus.’ Huh? Wat is dat? Hoe weten zij dat? En wie zijn zij? O, dat is die nieuwe corona-app die ik een tijdje geleden geïnstalleerd heb. Ik open het berichtje, lees nogmaals de geruststellende tekst, met daaronder een hele serie data en tijden, waarop ik in contact zou zijn geweest met anderen. Dat is nog een hele waslijst voor iemand die zo’n beetje vrijwillig in quarantaine is gegaan en het sociale leven zoveel mogelijk aan zijn laars lapt.
Ik loop het lijstje nog even door en verwonder mij over de interessante codes die niets prijsgeven van de identiteit van wie dan ook, maar als ik even nadenk dan weet ik wel wie hier gistermiddag zijn dochter kwam ophalen. Heeft hij die app ook dan, want het werkt alleen met mensen die de app geïnstalleerd hebben, maar ik begin nu wel te twijfelen. Ondertussen loopt de buurt app ook vol met mensen die zich hebben laten testen en negatief zijn. Is dat de laatste trend of zo, om je zomaar je laten testen en blij te zijn met al die negativiteit? Of is er meer aan de hand?
Ik probeer het berichtje nogmaals te openen, maar het is weg. Hè? Hoe kan dat nou? Paniek! Waar kwam het vandaan? O, het staat natuurlijk in de app. Zal ik die even openen: ‘De app is actief. Ook als je de app sluit blijft CoronaMelder actief.’ Dat is mooi, maar verder zie ik alleen maar gebruiksaanwijzingen. ‘Bekijk hoe de app werkt en wat dat betekent voor je privacy. Hoe nodig ik anderen uit voor de app? Wat staat er in een melding?’ Ah! Dat zal het zijn. Maar ook daar krijg ik alleen maar uitleg en niet het curieuze staatje met contacten. Ik zoek nu naarstig door mijn telefoon, maar het is nergens meer te vinden. Daar zit ik dan met mijn schone lei en ik kan het niemand laten zien.
Ate Vegter, 12 september 2020
ate vegter 