We leren allemaal lopen met vallen en opstaan. Er zijn er wel die al vanaf dag één kunnen lopen en dat lijkt heel wat, maar dan zit je al gauw tussen de koeien en de schapen, wat ook geen schande is, want hier in Waterland wonen we allemaal tussen de koeien en de schapen en het is een prachtig gezicht. Nu valt het mij op dat er mensen zijn die zodra ze hebben leren lopen doen alsof ze nooit zijn gevallen. Je kent ze wel. Het is talent, maar ook een beetje arrogant, en het is niet nodig. Iedereen weet dat we zo begonnen zijn en we moeten allemaal leren lopen.
Met de bestrijding van het virus is het niet anders. We weten allemaal wat we zouden moeten doen, we vinden het allemaal lastig en we gaan er mee om zoals we zijn. De een is wat gemakkelijker daarin en de ander is wat strenger. Dat is niet nieuw. Dat is al vanaf de eerste kerkscheuring tussen de rekkelijken en de preciezen zo geweest en het zal nooit veranderen.
Maar misschien kunnen we wel wat meer begrip opbrengen voor de ander en wat vriendelijker zijn. Soms loopt er iemand vlak langs je en ik moet eerlijk zeggen dat ik me dan al gauw daaraan erger. Dat hoeft niet per se. En ik word ook wel eens aangesproken door anderen wat beter op te letten. Alsof dat zo leuk is. Ik word toch al snel boos de laatste tijd, dus ik spreek meer mezelf aan dan anderen, dat je dat weet.
Maar misschien hebben we wat meer overzicht nodig. Ik was laatst in Groningen en daar staat midden in de stad een nieuw gebouw met op de bovenste verdieping een fantastisch uitzicht over stad en ommeland. Laten we in Waterland ook een toren bouwen, een watertoren in het midden bij Middelie, bij de Volvogarage is plek zat. Je hebt dan een prachtig uitzicht over dorpen en steden en met daartussen de rust van het weidelandschap met z’n koeien en schapen, die allemaal vanaf dag één kunnen lopen. Hoe doen ze dat toch?
Ate Vegter, 17 september 2020
ate vegter 