Ik kan me dan wel voornemen om vriendelijker en geduldiger te zijn en het leven wat meer te nemen zoals het is, in de praktijk is dat toch nog een hele klus. Ik fiets met mijn dochter door een van de mooiste winkelstraten van Monnickendam. Het loopt tegen het einde van de middag, het is prachtig weer en onze stemming is opperbest. Vanavond gaan we gezellig eten bij goede vrienden. Misschien is het leuk als we een kleinigheidje meenemen als teken van goede vriendschap. Dat is een heel goed idee, mild en vriendelijk en we stappen af en lopen een winkel binnen.
Er staan drie mensen in de winkel, waarvan er een iets uitlegt aan een ander. Er zijn verder geen klanten. Ik wacht geduldig en maak oogcontact met degene die ogenschijnlijk niet ergens mee bezig is. Hij knikt naar een van de anderen en zij vraagt mij of ik nog een ogenblikje heb. Tot zover loopt alles op rolletjes, een beetje langzaam, maar goed. Een goede oefening in geduld. Prima. Dan is de uitleg klaar en wendt ze zich tot mij: Kan ik u ergens mee helpen? Ik haal adem om iets te zeggen en dan gaat de telefoon. Ze verontschuldigt zich en vraagt of ze die eerst even mag opnemen. Ik vind het best en ze neemt de telefoon op, maar net te laat.
Dan ben ik aan de beurt. Ik heb anderhalve zin gesproken en dan gaat opnieuw de telefoon. Ze vraagt opnieuw of ze die even mag aannemen. Ik zeg dat ik wel een beetje verbaasd ben dat de telefoon altijd voorrang krijgt en dat ik hier nu echt sta. Dan is het spel op de wagen. Alhoewel ik niet geïrriteerd ben, denk iedereen om mij heen dat wel. Geen verstandige zet. Ze helpt mij, ik reken af en ga naar buiten, waarbij ze mij groet en bedankt voor mijn geduld. Ik proef het cynisme. Mijn dochter staat al buiten en praat niet meer met mij. Ik heb me duidelijk misdragen. Zo gemakkelijk is dat dus, een klein beetje vriendelijker en iets meer geduld.
Ate Vegter, 19 september 2020
ate vegter 