Ik ben mijn handschoenen kwijt. Het zijn zwarte glacés, die altijd in de auto liggen, in het vakje tussen de voorstoelen bij de handrem. Ik voel een lichte paniek door mij heen slaan, want ik heb de auto verkocht en kan me niet herinneren dat ik ze met het verhuizen van alle spullen naar de nieuwe auto ben tegengekomen. Ik zoek toch in de kofferbak en bij de handrem tussen de voorstoelen, maar ik vind ze niet. Thuis zoek ik in alle kasten in de werkkamer, maar ik vind ze niet. Ik vraag het aan Lief. Ze liggen in het mandje met handschoenen naast de piano.
Ik ben blij, want ik ga een stukje fietsen en het is koud en het regent een beetje. Ik trek een jas aan en de zwarte handschoenen en dan stap ik op voor een rondje Volendam. Heen via Katwoude en de dijk en terug via de Zeddeweg, de Wagenweg en de Jaagweg (N247). Het miezert een beetje wanneer ik vertrek, maar dat vind ik niet erg. Het is zaterdag, de dag valt een beetje stil zo aan het eind van de middag, maar het is nog licht en een mooie tijd om te fietsen. Allengs begint het steeds harder te regenen en op de dijk heeft de wind vrij spel, maar ik fiets stug door naar het ongenaakbare Volendam. Ik overweeg een kopje koffie bij Van der Valk, maar weet dat ik dan nooit meer thuiskom. Ik hoef nu alleen nog maar terug. Doorweekt en gelouterd fiets ik even later Monnickendam binnen. Ik ben verbaasd dat ze de boog met “Nog 1 KM” hebben weggehaald en grijp bij thuiskomst met genoegen in de handremmen. Nu een heerlijke douche.
Zondag is het prachtig weer en iedereen is aan het wandelen, maar ik heb een elektrische fiets. Ik stap op, eerst gaan rijden en dan pas de ondersteuning aanzetten heb ik in het instructieboekje gelezen, en op mijn dooie gemak koers in richting Broek in Waterland. Ik heb de wind fors tegen, maar daar kan ik wel tegen, die keer op de plus drukken en de wind is verslagen. Ik rij via Zuiderwoude en de Waterlandse Zeedijk weer naar huis. De batterij heeft nog één streepje en ik zet hem nu op maximale ondersteuning, om te kijken of ik hem leeg kan rijden. In razende vaart scheur ik nu over de dijk en ik denk aan alle bejaarden waar ik straks naast zal liggen op de spoedeisende hulp. Juichend passeer ik het trappetje naar het Mirror Paviljoen, waar de wandelaars aan de wijn zitten. Ik neem gas terug voor de rotonde en zwaai rustig het holletje af naar de Niesenoortsburgwal. Keurig voor donker thuis. Heerlijk zo’n e-bike.
Ate Vegter, 5 oktober 2020
ate vegter 