1927 Levensvreugde

Een poes kan gemiddeld zo’n veertien jaar worden, maar er zijn uitzonderingen. Mijn eerste poes werd zeventien, de mooiste leeftijd voor een mens, maar als poes ben je dan al behoorlijk op leeftijd en mag je blij zijn dat je niet in een verzorgingscentrum zit, al zou wel een heel goed idee zijn om de mensen die daar wonen te vergezellen van wat speelse poezen. Poezen verlengen je levensduur, zeggen ze en dat begrijp je ook wel als je ze in hun onschuld ziet ronddartelen, maar in het verzorgingstehuis is verlengen misschien niet het eerste waar je aan denkt. 

Ik laat poes Lilly naar buiten en ze rent de tuin in en gaat direct achter de ronddwarrelende herfstbladeren aan. Geen spleen, geen Weltschmerz, geen spijt dat de zomer voorbij is, geen spoor van terughoudendheid, maar direct het volle leven in, altijd mindful in het moment aanwezig, zonder oefening of les. Ze springt over Tommy heen die met zijn drieënhalf jaar bedaard komt aansukkelen en het vrolijke meisje negeert als was het de boze buurman. Ze zit al vaak genoeg achter hem aan en daar is hij niet echt van gediend. Het gaat wel steeds beter, maar ze nemen er wel de tijd voor om als broer en zus in vrede samen te leven. 

Zo te leven als een poes, dat zou toch wat zijn! Geen mondkapjes, wandelstokken of rolstoelen die het plezier kunnen bederven maar alleen brokjes en blikjes en af en toe muis, vogel of vis, de natuur biedt genoeg delicatessen, als je ze maar ziet.

Hoe anders is het leven van de mens, die in angst leeft door zijn kennis over de dood en zijn hele leven lang daaraan probeert te ontsnappen, om er dan achter te komen dat alles zomaar voorbij is. Ja, laten we een mondkapje dragen en een rolstoel gebruiken als het nodig is, maar laten we de levensvreugde, een woord waarbij ik altijd aan mijn vader moet denken, koesteren als het leven zelf, als een poes die kopjes geeft.

Ate Vegter, 8 oktober 2020

www.atevegter.wordpress.com