Ik fiets een rondje Waterland vlak voordat mijn Piep thuiskomt, want anders moet ik nog fietsen terwijl zij thuis is en dat is niet gezellig. We gaan samen naar Volendam voor de eerste Sinterklaascadeautjes en dan glijdt de middag langzaam het donker in.
Ik breng haar naar het Huis aan het Water in Katwoude, naar het Kindersplashcafé, dat is een groepje leeftijdgenootjes, kinderen die in het gezin met kanker te maken hebben, een prachtig initiatief. Bij het Huis staat een Opel Rekord 1900L uit 1968. Dat is op zich misschien niet zo bijzonder, ware het niet dat mijn broer daar vroeger in reed en ik deze auto eind jaren zestig vaak gewassen heb voor een knaak, voor twee gulden vijftig. Ik ken de auto op mijn duimpje en wil een foto maken, maar ik heb mijn telefoon niet bij me.
Wanneer ik Piep anderhalf uur later weer ophaal maak ik alsnog een paar foto’s. Er komt direct vanuit het donker een man op mij af: ‘Wat bent u daar aan het doen?’ vraagt hij. ‘Ik maak een foto,’ zeg ik. ‘Waarom doet u dat? Is die auto van u?’ vraagt hij gretig. ‘Nee, ik maak foto’s omdat mijn broer vroeger precies dezelfde auto had en je ziet ze bijna nooit meer en nu zet ik hem even op de familieapp.’ ‘Dus de auto is niet van u, want we weten niet van wie hij is en hij staat hier al heel lang en we willen hem hier weghebben,’ zegt de man teleurgesteld. ‘Dan bel je toch de politie, die haalt hem zo op.’ ‘Nee, dit is privéterrein en dan doen ze dat niet.’ ‘Oh, maar ik wil hem wel hebben hoor,’ zeg ik en ik wil nog zeggen dat hij hem de openbare weg op kan slepen, dat de politie hem dan wel weghaalt, maar daar komt Piep al aangelopen en we laten de man alleen achter met de auto van mijn broer, waar vroeger een trambel op zat, waarmee hij fietsers de stuipen op het lijf joeg.
Ate Vegter, 14 november 2020
ate vegter 