1980 Zonder oren naar de Stones

Je wordt ouder papa, geef het maar toe, zong Peter Koelewijn al toen hij dertig werd en sindsdien is het er allemaal niet beter op geworden. Zo word ik ondersteund door een in de loop der jaren toenemend aantal hulpmiddelen. Ik zal ze niet allemaal bespreken, want er zijn grenzen aan wat ik hebben kan, maar vanaf mijn zevende heb ik een bril met steeds dezelfde sterkte en sinds 7 februari ook twee gehoorapparaatjes van Beter Horen, waar de service vriendelijk is en het hele proces nauw luistert.

Ik heb er veel plezier van en moet ze eigenlijk de hele dag dragen, maar ik gebruik ze alleen bij televisiekijken. De rest gaat nog wel en ik hoef ook niet alles te horen. Ik hou wel van een wat stillere wereld. Ik draag ze alleen ‘s avonds en doe ze uit voor ik naar boven ga, dus ze komen nooit de deur uit. Gisteravond was ik ze opeens kwijt. Ik word onrustig van dat soort dingen want ik weet dat het niet kan en toch gebeurt het. Ik kon ze nergens vinden en Lief ook niet. En Lief kan zoeken als geen ander. Ze waren echt spoorloos.

Nu heb ik ze vanmorgen weer gevonden. Ik heb het hele huis opnieuw doorzocht maar ze waren echt nergens te vinden en opeens kreeg ik een ingeving bij het plastic afval. Ik trok de zak uit de bak en loerde onderin en daar krioelden ze samen op de bodem, speels als twee jonge poesjes, onschuldig en vertederend. Ik scheurde een hoekje van de plastic zak en bevrijdde ze zo uit hun benarde positie. Ik wreef ze droog, ze waren wat vettig geworden, bewonderde hun radeloze efficiëntie en sprak ze toe over hun waardeloze navigatie. Wat ze wel niet dachten dat ze daar aan het doen waren. Ik heb nog nooit twee zo slecht luisterende oortjes gehad. Even tussendoor: Piep corrigeert mij altijd als ik zoiets tegen haar zeg: ‘Je bent mijn allerliefste dochter, schatje!’ ‘Je hebt maar één dochter, pap,’ zegt ze dan, wat natuurlijk waar is, maar aan mijn gevoel niets afdoet. 

Maar goed, ik ben niet zo goed in dat soort dingen dus ik was alles alweer snel vergeten. Vol trots liggen ze nu op tafel en vanavond mogen ze weer samen in mijn oortjes de boel versterken. Ik begrijp eerlijk gezegd nog steeds niet hoe ze bij het afval gekomen zijn, maar dat kan ik goed hebben. Ik moet ze in een moment van onnadenkendheid hebben weggegooid. Die momenten heb ik steeds vaker, dat merk je wel aan dit soort voorvallen. Goed, vandaag terug naar de basis. Ik ga met Sirach naar de tentoonstelling Unzipped van de Rolling Stones, in Groningen, daar heb je geen oortjes bij nodig.

Ate Vegter, 25 november 2020

www.atevegter.wordpress.com/980