We krijgen allemaal een baantje in de kibboets en ik moet in de tuin werken, samen met Henk; onkruid wieden, grasmaaien, snoeien en vervolgens alle rommel met de tractor wegbrengen naar de groene afvalberg. Het is de eerste keer dat ik aan afvalscheiding doe, al heb ik daar op dat moment geen enkel besef van. Het gaat zoals het gaat, alles onder de warme, bezielende leiding van Hanina, een vriendelijke vijftiger, die zich steeds meer bezorgd maakt over ons welbevinden, of we niet te hard werken en wel genoeg rust nemen, terwijl we het juist heel goed naar de zin hebben.
Ik ben zeldzaam gelukkig als ik zo op die trekker zit. Ik besef dat op dat moment soms ook wel, maar vaak is het weg op het moment dat ik het mij realiseer en komt het op kousenvoeten terug wanneer ik er niet aan denk. De natuur en de afwezigheid van mensen en het lichamelijke werk hebben mij samen flink te pakken. Ik zou zo wel voor eeuwig door kunnen gaan en vermoedelijk is er in het hiernamaals ook een kibboets met een tractor voor mij geregeld, zonder plaspauze of boterhammen in plastic zakjes. Ja, je kan het net zo gek verzinnen als je het hebben wil, dat heb ik altijd het voordeel gevonden van het hiernamaals.
Er zijn talloze momenten waarop ik in Israël gelukkig ben, alsof alles meer vanzelf gaat en ik als glad als een aal door het leven glijd. Ik herinner mij ook nog een tripje naar de Dode Zee, En Gedi en Massada. De Dode zee is fascinerend, omdat je er heel hoog in drijft maar ook zo in kan omkukelen en En Gedi is een oase in de woestijn, maar tijdens de klim naar de top van Massada via het slangenpad voelde ik me nog het meest aanwezig. En precies dat herinner ik mij nog goed, dat het niet gaat om de top of het uitzicht, maar om de eindeloze weg ernaartoe, de verwachting, de moeite, of juist daarin het leven zelf schuilt. Iets vergelijkbaars heb ik later op weg naar de top van de Tafelberg en eerder in de lift van de Euromast.
Ate Vegter, 4 december 2020
Wordfeud Leage of Honour:
www.atevegter.wordpress.com/990
ate vegter 