1999 De baard verhaart niet

Het is een leuk gesprek, een paar maanden geleden, met de oncoloog. Het is dan ook een vriendelijke oncoloog die Vincent, zoals alle mensen die ik ken die Vincent heten aardig zijn. We hebben ook reden tot optimisme want de PSA is gedaald van 22 naar 15. Wel zegt hij erbij dat door de cocktail aan medicijnen de baard kan uitvallen en de baardgroei zal verminderen, of andersom. Ik weet het niet meer.

Op weg naar huis denk ik aan mijn baard. Het is een klein actueel baardje zonder noemenswaardige aanwezigheid en wie zou hem eigenlijk missen? Als er iets uit te vallen valt dan moet het wel de moeite waard zijn. Met mijn levensmotto alles of niets besluit ik me vanaf dat moment niet meer te scheren. Voor de harmonie laat ik dan ook maar mijn haar groeien. Ik ben benieuwd hoe het zal staan.

Het valt allemaal nogal tegen, of mee, net hoe je er tegenaan kijkt. Mijn haar groeit als een wilde en mijn baard kan heel goed meekomen, als is hij inderdaad wat trager dan ik gewend ben, maar van uitval is geen sprake, hoe ik mijn kussen in de vroege morgen ook afspeur. Zo verwilder ik te midden van mijn keurige kleinstedelijke omgeving, die zich afvraagt wat er toch aan de hand is, maar ik leg het maar aan een paar mensen uit. Het is mijn dingetje met de oncoloog.

Het is een prettig gesprek afgelopen maandag, met Vincent. Ik leg hem uit waarom ik er zo verwilderd uitzie en hij begint te lachen: ‘Kun je nagaan hoe lang de baard geweest zou zijn zonder medicijnen.’ Ja, zo lust ik er nog wel een, zou mijn goede vader zeggen. Dat zullen we nooit weten. De PSA is gedaald van 15 naar 6 en dat is opnieuw reden tot grote vreugde en we praten nog wat na over onze dochters en dan maken we een nieuwe afspraak in maart.

Thuis kijk ik nog eens in de spiegel. Het is niks. Lief vraagt of ik nog wil dat ze mij mooi vindt. IJdel als ik ben en geliefd als ik wil zijn scheer ik onmiddellijk mijn baard af. Dan ga ik naar Anja op de hoek van de Kerkstraat en het Zonnepad. Zij knipt mijn haar. Er ligt een mooi zwart pruikje op de grond, met wat grijze streken. Op weg naar huis voel ik de winterse kou met mijn wangen spelen.

Ate Vegter, 11 december 2020

Brocante in de Grote Kerk:
www.atevegter.wordpress.com/999