Opeens was zij daar. Ik had haar ook niet zien aankomen. Ze raakte precies de juiste snaar waardoor ik werd bewogen en mijn lichaam als een klankkast resoneerde in de tijd. Het was alsof er een zuil uit de hemel was neergedaald, waarop mijn naam geschreven stond met daaronder een groot welkom.
Maar helaas voor mij en mijn directe omgeving kwam er niet iets uit de hemel, maar rees er een kleine zuil uit de aarde waar ik al al honderden keren omheen gedraaid was zonder iets te zien, zoals ik al mijn hele leven dag en dag, bril of geen bril, weer of geen weer, ziende blind door het leven raas. Opeens stond daar haar naam: Armani, zwarte engel, maakt uw leven lichter. Eenvoudiger kon de boodschap niet zijn en ik kon haar dan ook niet weerstaan. Steeds draaide ze weer weg in het niets en even later stond ze er weer: Armina, zwarte engel, maakt je leven lichter. Ze sloeg nu al een wat speelsere toon aan en begon mij zonder poespas te tutoyeren. Ik beschouwde dat als een persoonlijke toenadering en besloot er op in te gaan.
Een paar dagen later was ik met haar in gesprek. De zwarte engel huisde hoog boven de gewone wereld, ik moest met een ladder naar boven, waar het licht een eenvoudige tafel met wat stoelen omstraalde. Er lagen wat papieren en er stond eenzelfde Apple MacBook Pro als bij ons thuis. Dat beschouwde ik als een goed teken.
Het gesprek liep vlot. We begrepen elkaar en ik snapte ook de bedoeling. Dat was nog niet zo ingewikkeld omdat de zwarte engel steeds opnieuw benadrukte dat het om mijn eigen bedoelingen ging. Kennelijk waren die mij de laatste jaren ontschoten. Opgetogen en welgemoed fietste ik naar huis, waar het leven een kleine maar duidelijke wending nam en voor een groot schip kan een kleine koerswijziging leiden tot een radicaal ander aankomstplaats zoals de wat meer marineuze types zullen kunnen bevestigen.
Een kleine week later trof ik haar weer en zij raakte mij opnieuw. Het bestaan begon nu door het verlies van tranen al lichter te worden en de zwarte engel lachte en straalde van tevredenheid, maar dat was nog niet alles. Onze woorden bleven lang om mij heen hangen. Dat is wat ik mij herinner van de zwarte engel, dat alles wat gezegd werd in de lucht werd geschreven, zodat ik het steeds opnieuw kon lezen en steeds weer aan de nieuwe koers werd herinnerd.
Ate Vegter, 12 december 2020
ate vegter 