Er zijn genoeg sentimentele films, waar we met de kerst graag naar kijken zoals Love Actually, A Christmas Prince (drie delen!) en natuurlijk The Sound of Music van Robert Wise met Julie Andrews en Christopher Plummer. Elke kerst komt hij wel ergens voorbij en elke kerst zwijmel ik drie uur lang weg met een zakdoek onder handbereik.
Misschien is het goed te vertellen hoe en wanneer ik deze film voor het eerst zie. Het is in het Luxor Theater in Rotterdam. Ik denk dat het 1966 zal zijn, want hij komt uit in 1965 en hij trekt al heel lang volle zalen. Er zijn verhalen van mensen die de film wel zestig keer gezien hebben. Mijn ouders gaan er heen en mijn broer en mijn zus mogen mee. Ik kan mij niet herinneren dat mijn ouders verder ooit naar de film zijn geweest, alleen van mijn vader weet ik nog dat hij halverwege Ben Hur de zaal uitloopt omdat hij het veel te langdradig vindt. Ik mag niet mee naar The Sound of Music, maar op het allerlaatste moment mag ik toch mee. Juist dat veroorzaakt dat ik er vanaf het allereerste moment emotioneel inzit.
Ik ben twaalf of dertien jaar en het is de eerste film die ik in de bioscoop zie. De film maakt een verpletterende indruk op mij. Ik kan de liefde tussen Maria en haar kapitein helemaal voelen en de romantiek van de zingende kinderen maakt mij week als een slak in de slaolie. Alleen van het einde snap ik niets. De film mag van mij gerust eindigen nadat hun liefde bezegeld is. Vanaf het moment dat de vlag met de zwarte spin in beeld komt ben ik de draad volledig kwijt, nog nazwijmelend van Something Good. Ik heb hem later nog een paar keer moeten zien, om van het eerste deel opnieuw te kunnen zwijmelen en van het laatste deel te zuchten.
Nu is bijna iedereen van de film dood. Ik lees vandaag nog dat de kleine Gretl bijna verdrinkt bij de scene in de boot, omdat Maria die haar zou oppakken naar achteren valt in plaats van naar voren, en ze wordt ternauwernood gered door Louisa, wat het na al die jaren nog dramatischer maakt. Het moment waarop de kapitein gaat zingen en het moment waarop hij de vlag met de zwarte spin verscheurt zijn nog steeds scenes waarbij ik het amper droog houdt. En de voor het eerst zingende kinderen in de heuvels, met een gitaarspelende Maria, we kennen de liedjes allemaal. Nou ja, volgend jaar is het pas weer kerst.
Ate Vegter, 28 december 2020
pianoles en sleuterhanger:
www.atevegter.wordpress.com/17
ate vegter 
Heel leuk, ik bekijk de film zonder zakdoek – deze december al weer twee keer… (In totaal wel 60 keer – Just kidding).
Het blijft altijd mooi en spannend, en vooral omdat het gebaseerd op een waar verhaal (de Von Trapp family woont ergens in the States).
Genoten vd film en van je verhaal! ❤️
LikeGeliked door 1 persoon