Brasserie Engels is failliet. Ik lees het in een bericht van Platform Wederopbouw Rotterdam, het slaat aan en raakt mijn verleden in het hart. Ik weet niet eens dat Engels een brasserie is, maar mijn vader eet en drinkt er regelmatig iets. Wij noemen het gewoon Engels. Het zit op de hoek van het Groothandelsgebouw aan de kant van het Stationsplein. De tweede lockdown is Engels fataal geworden.
Op de andere hoek van het Groothandelsgebouw, diametraal tegenover Engels zit de ingang van Dehnert en Jansen (Deja), waar mijn vader werkt vanaf begin jaren zestig tot 1975. Ik heb talloze herinneringen aan het Groothandelsgebouw. Mijn vader werkt daar mijn hele jeugd in Rotterdam, van mijn achtste tot mijn tweeëntwintigste. Zijn collega Chris van Leeuwen komt hem ’s morgens vroeg ophalen met de Hanomag. Hoe vaak heb ik niet samen met mijn vader in de voorkamer staan wachten op de Hanomag? Hij krijgt een gitaar met stalen snaren van deze collega waar mijn broer zijn vingers op stuk speelt en zo alle kerkelijke meisjesharten verovert: The house of the rising sun, Country roads, we weten het nog als de dag van gisteren.
Mijn jongste zusje mag mee naar het Sinterklaasfeest van Deja. Ik zie haar zo voor me in haar blauwwit geblokte truitje tussen alle andere kinderen. Het moet een foto zijn die ik mij herinner want ik ben er zelf niet bij. Ik ga wel mee naar de klaverjastoernooien met Kerstmis en met Pasen, allemaal georganiseerd door de personeelsvereniging van meneer Peineman. Met de kerst kun je een kalkoen winnen en met Pasen eieren. We spelen veel tegen ordentelijke echtparen, die hun hele huwelijk al samenspelen en af en toe vraagt mijn vader op vriendelijke toon: Hoe kan je die kaart spelen jongen, je weet toch… en dan komt er een hele verhandeling over alle gespeelde kaarten, want mijn vader onthoudt elke gespeelde kaart, ook als wij thuis spelen en hij de jongens uit de kerk letterlijk aftroeft met een grote grijns op zijn gezicht. Ik heb het ook geprobeerd, maar mijn geheugen is volstrekt ontoereikend. Ik weet nog steeds niet hoe hij het doet, maar zijn kennis van het kaartspel is net zo groot als zijn kennis van de Bijbel, waarin hij ook feilloos de weg weet zodat hij na het eten altijd een tekst leest die aansluit op onze discussies.
Mijn broer die van Engels drop houdt krijgt van mijn vader een stapeltje stalen vloerbedekking in allerlei kleuren, waarvan hij rechthoeken snijdt en op zijn kamer een mooie Engels-dropvloerbedekking legt.
Ik heb zelf ook een paar weken vakantiewerk gedaan bij Deja, waarvan ik me de eindeloze gangen met rollen vloerbedekking en de geur van de gordijnstoffen nog goed kan herinneren en het onmiskenbaar lage weekloon, dat ik in een knisperend doorzichtig zakje krijg uitgereikt, net als mijn vader, die daar eerst mee langs het café ging, maar dat is weer een ander verhaal.
In 1970 ontstaat er een grote brand in het magazijn waar mijn vader werkt en gaat hij werken in het RAC-gebouw en nog later worden de werkzaamheden verplaatst naar Vlaardingen, maar dan zijn de gloriejaren al voorbij.
Ate Vegter, 11 januari 2021
Mijn vader koopt een huis:
www.atevegter.wordpress.com/31
ate vegter 
1 Comment