Misschien is het leuk om toch nog een keer bij onze beste vrienden te gaan eten nu het nog kan, bedenk ik ’s morgens tijdens het boodschappen doen, want de regel dat er straks nog maar één iemand op bezoek kan komen is dan al uitgelekt. Die hoop wordt ’s middags tijdens de persconferentie onmiddellijk de bodem ingeslagen, want de éénpersoonsbezoekregeling gaat onmiddellijk in. Gelukkig hoeven we op dat moment niemand weg te sturen, maar toch schrik ik van de directe consequenties. Daar komt nog de avondklok bovenop, als Rutte iedereen meekrijgt. Wat is dat toch met deze man, dat hij hier zo onkreukbaar staat en straks om steun zal vragen bij degenen die hem gisteren nog naar huis wilden sturen. Ik probeer mijn scheiding ook wel eens zo strak te trekken, maar dat lukt maar zelden. Op het moment dat de vragen beginnen loopt Lief terug naar haar laptop op de keukentafel. ‘Saai,’ geeft ze met een diepe zucht nog als commentaar.
Ik vind het helemaal niet saai en zoek de spanning juist in de dagelijkse dingen. Zo zet ik het koffiezetapparaat aan voordat ik de koffie erin doe, zodat alles precies goed moet gaan wil ik op tijd klaar zijn en ik loop ook weg bij de magnetron met als doel precies op tijd terug te komen. Dat geeft verdieping en sensatie aan de gewone dagen en dan heb ik het nog niet eens over de intense Netflix-series Arne Dahl en Modus, die ik gerust kan aanbevelen voor spannende avonden.
’s Middags kijken we naar de inauguratie van de 46ste president van de Verenigde Staten en vooral de benoeming van de vrouwelijke vicepresident is ontroerend om te zien. Dan komt de zalvende speech van Joe dat we zonder eenheid geen vrede hebben en dat hij verrassend genoeg president zal zijn voor alle Amerikanen en ik besef dan dat de tijden veranderd zijn en dat het misschien toch wel saai zou kunnen worden. Ik mis nu al de tweet van Trump dat er bij zijn inauguratie meer mensen aanwezig waren dan bij die van Biden.
Ate Vegter, 23 januari 2021
Jim Reeves in Sappemeer:
www.atevegter.wordpress.com/44
ate vegter 